Θα μπορούσα να διαβεβαιώσω τον κ. πρωθυπουργό ότι η εικαστική κοινότητα είδε με ευχάριστη έκπληξη αφενός την άψογη επαναλειτουργία και αφετέρου την προ μηνών επίσκεψή του στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Αν δεν με απατάει η μνήμη μου, είναι η πρώτη φορά που πρόεδρος της κυβέρνησης επισκέπτεται το κακοπαθημένο επί δεκαετίες κτίριο του πρώην Φιξ. Κι αυτό είναι παρήγορο. Ιδιαίτερα μάλιστα αυτή τη δύσκολη ώρα όπου και η τέχνη και οι άνθρωποί της χειμάζονται μαζί και δίπλα με την υπόλοιπη κοινωνία. Είμαστε, λοιπόν, ανακουφισμένοι που επιτέλους το μουσείο είναι ανοιχτό με νέα διευθύντρια και σας ευχαριστούμε γι’ αυτό, αλλά έχουμε σοβαρές ενστάσεις ως προς το περιεχόμενό του.
Επειδή πρόκειται για ένα μουσείο που προσεγγίζει τη σύγχρονη τέχνη με έναν τρόπο άκρως ιδεολογικοποιημένο, «αφ’ υψηλού» θα έλεγα, ως προς τον ενδεχόμενο χρήστη ο οποίος οφείλει να «μάθει» κάποιον άνωθεν επιλεγμένο «κανόνα» αλλά όχι και να συγκινηθεί ή να συμμετάσχει. Αντανακλά, φοβάμαι, τις δογματικές επιλογές της πρώτης του διευθύντριας, η οποία διορίστηκε το μακρινό ’90 και οι μονομανίες της οποίας ισχύουν έως σήμερα. Παραλείποντας προκλητικά καλλιτέχνες και τάσεις που άφησαν ανεξίτηλο ίχνος στη μικρή ιστορία της σύγχρονης τέχνης μας και που άνοιξαν γόνιμους διαλόγους με τα μεγάλα κινήματα και τους βασικούς εκπροσώπους της τέχνης του εικοστού αιώνα: Οπως ο Σκλάβος, ο Μάικ Λεκάκης, ο Καπράλος, ο Τάκις, η Βασιλική Τσεκούρα, ο Θεοφυλακτόπουλος αλλά και ο πολυμήχανος Μποστ ή ο Αρκάς, μαζί με τους εκπρόσωπους του γκράφιτι οι οποίοι πρωταγωνιστούν τα τελευταία χρόνια στην καθημερινότητά μας και έχουν αναγνωριστεί διεθνώς, όπως ο Στέλιος Φαϊτάκης ή ο Ινο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
