Ενα από τα πλέον γοητευτικά πεδία ιστορικής έρευνας είναι εκείνος ο μεταιχμιακός χώρος όπου πραγματικότητα και ενδεχόμενο χωρίζονται από μια πολύ λεπτή – μα διακριτή – γραμμή. Φέρνω στον νου μου, κυρίως, αποφάσεις οι οποίες ελήφθησαν, αλλά δεν πραγματώθηκαν ποτέ, είτε επειδή υπήρξε συνειδητή αλλαγή πλεύσης είτε επειδή οι ίδιες οι περιστάσεις άλλαξαν. Στη χώρα μας, αρεσκόμαστε συχνά να κάνουμε λόγο για «χαμένες ευκαιρίες», όχι πάντοτε άδικα. Τις περισσότερες, όμως, φορές φοβάμαι πως απλώς αρνούμαστε να χαλιναγωγήσουμε ιστορικές φαντασιώσεις και υποκύπτουμε στον πειρασμό μιας σαθρής βεβαιότητας.
Μια από τις φαντασιώσεις που πεισματικά επανέρχονται στο θυμικό του ελληνισμού είναι η ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Ακόμη και σήμερα, «επιτελάρχες» του καφενείου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης καταστρώνουν σχέδια και δηλώνουν έτοιμοι για το μεγάλο όνειρο. Τέτοια φαινόμενα δεν ήταν, βέβαια, πάντοτε παράλογα, ούτε περιορίζονται στην εποχή μας της ανερμάτιστης δημοσιολογίας. Η Αλωση του 1453 παραμένει εν πολλοίς το μεγάλο ανεπούλωτο τραύμα της ιστορίας μας και η ανατροπή του είχε ενίοτε ρεαλιστικές προοπτικές, το 1878 και το 1920 επί παραδείγματι.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
