Μπορεί ο μεταρρυθμιστικός οίστρος της στην Παιδεία να εξαντλήθηκε σε ρηχά νερά και με τομές αμφίβολης προτεραιότητας, αμφιλεγόμενης δε αποτελεσματικότητας… Μπορεί η ρηξικέλευθη διάθεσή της στον χώρο της πολύπαθης και εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης Δικαιοσύνης να αναζητείται ακόμη… Μπορεί στα κοινωνικά να επέδειξε ταξική προκατάληψη αντίστροφου προσήμου από αυτήν του κ. Τσακαλώτου, διευκολύνοντας την αφορολόγητη ενδοοικογενειακή μεταβίβαση μεγάλων ακίνητων περιουσιών (και, έτσι, εμποδίζοντας την κοινωνική κινητικότητα, αφού οι κηφήνες ή/και άχρηστοι γόνοι ευκατάστατων οικογενειών παραμένουν ασφαλείς και αμετάθετοι ως προς τη διατήρησή τους στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας…).
Ωστόσο…
Στοιχειωδώς καλοπροαίρετος και μη «παρωπιδοφόρος» παρατηρητής της πολιτικής μας πραγματικότητας δύσκολα μπορεί να αρνηθεί πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπήρξε μια αποτελεσματική – ιδιαίτερα με όρους συγκριτικούς – έκφραση της δημόσιας εξουσίας. Ουκ ολίγα έργα της είναι αξιομνημόνευτα: Ψηφιοποίηση κράτους… Επιτάχυνση της απονομής συντάξεων… Ενίσχυση των δημόσιων δομών υγείας… Εντυπωσιακή οργάνωση εμβολιαστικού προγράμματος… Αδιαμφισβήτητη αναβάθμιση της διεθνούς εικόνας της χώρας… Σχετικώς επιτυχημένη πολιτική πυροπροστασίας… Στήριξη, μέσα σε αλλεπάλληλες παγκόσμιες κρίσεις, των πληττομένων… (και μάλιστα όχι μόνο των πλέον απόκληρων αλλά και των μεσοστρωμάτων, ίσως διότι, με μια επιδέξια αξιοποίηση της ευρύτερης γεωπολιτικής σημασίας της χώρας, διασφάλισε ανοχή και κατανόηση των – δημόσιων ιδιαίτερα – κατόχων ελληνικού χρέους στην προοπτική περαιτέρω διόγκωσής του… Και πολλά πολλά ακόμη…).
Τούτων δοθέντων εύλογα η κυβέρνηση αυτή κατέκτησε ολοκληρωτική πολιτική ηγεμονία, εκδηλούμενη πρωτίστως από το – πρωτοφανές ίσως – γεγονός πως ουδεμία δημοσκόπηση όλα αυτά τα χρόνια εμφάνισε διαφορά πρόθεσης ψήφου του προπορευόμενου από το ακολουθούν κόμμα μικρότερη της καταγραφείσης στις τελευταίες κάλπες…
Θα μπορούσε, λοιπόν, κανείς να σχολιάσει πως χρειαζόταν πολλή αφροσύνη ή αμετροέπεια ή εθελοτύφλωση ή αλαζονεία ή πολύ ισχυρή αυτοκαταστροφική ροπή για να διασπαθιστεί όλο αυτό το κεφάλαιο πολιτικής ηγεμονίας από ένα ευθύ πλήγμα στον πυρήνα των αξιών της φιλελεύθερης ιδεολογίας, την οποία – υποτίθεται πως – υπηρετεί η παρούσα κυβέρνηση. (Αποδιδόμενο μάλιστα απευθείας στον Πρωθυπουργό. Είτε διότι θέλησε να έχει ανοικτά μάτια πάνω σε πολλά και μη επιτρεπτά. Είτε γιατί έκλεισε τα μάτια στην ανεξέλεγκτη λειτουργία νευραλγικών δημόσιων υπηρεσιών, άμεσα εποπτευόμενων από τον ίδιο…) Και δεν ήταν καν το πλήγμα αυτό το μόνο ή το πρώτο στον πυρήνα των φιλελεύθερων αξιών. Ας θυμηθούμε…
Θα δυσκολευόταν κάποιος να φανταστεί μεγαλύτερη έκφραση ανθρώπινης ανοησίας από την αμφισβήτηση των εμβολίων, τα οποία εδώ και δυόμισι αιώνες σώζουν την ανθρωπότητα: τουλάχιστον από τότε που η Μεγάλη Αικατερίνη, με στόχο τη σχετική παρότρυνση των υπηκόων της, εμβολιαζόταν δημόσια με το σκεύασμα του ζακύνθιου γιατρού Πυλαρινού για την ευλογιά.
Από του σημείου αυτού όμως μέχρι του σημείου να ποινικοποιείται η ανοησία, δηλαδή η πολιτεία να «ποινικοποιεί» για τους άνω των 60 ετών τη μη υπαγωγή τους σε ιατρική πράξη στο σώμα τους, υπάρχει απόσταση μεγάλη. Και επίσης προσβλητική, εφόσον διανυθεί, για τον πυρήνα των φιλελεύθερων αξιών. (Είναι βέβαια κάτι τελείως διαφορετικό η απόλυτα αποδεκτή, με βάση τα φιλελεύθερα προτάγματα, επιβολή πολυειδών περιορισμών στους ανεμβολίαστους, χάριν προστασίας της δημόσιας υγείας. Οπως ίσως αποδεκτή θα ήταν ακόμη και η παροχή από το κράτος στους εμβολιασμένους έναντι των ανεμβολιάστων προνομιακής πρόσβασης στις δημόσιες υπηρεσίες και δομές υγείας. Αλλο όμως αυτό και άλλο η επιλογή ενός οργουελιανού τύπου «υγειονομικού Μεγάλου Αδελφού», που θα μπορούσε να ανοίξει θύρες πολλές σε κάθε κατάλυση της αυτοδιάθεσης του ανθρώπου εν ονόματι ενός επιβαλλόμενου επιστημονικού ορθολογισμού.)
Συμπέρασμα: Ζούμε σε μια εποχή όπου στις Ηνωμένες Πολιτείες επανέρχεται με καλπασμό ο τραμπικός κανιβαλισμός. Και σχεδόν παντού στην Ευρώπη ενισχύονται οι πουτινόφιλοι. Σε μια τέτοια συγκυρία η αυτοϋπονόμευση της αξιοπιστίας των πολιτικών φορέων και υποκειμένων που ομνύουν στις αξίες του φιλελευθερισμού είναι περισσότερο από επικίνδυνη: προοιωνίζεται την είσοδο σε καιρούς πολύ χαλεπούς…
Και κάτι ακόμη οιονεί εν υστερογράφω: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν συγγενής του σημερινού πρωθυπουργού. Και ο στενός του φίλος καθηγητής Κωνσταντίνος Πολυχρονιάδης τού έλεγε: «Τα ατομικά δικαιώματα ουδέποτε τα θεωρήσατε ιερά»! Θέλω να ελπίζω ότι δεν τίθεται θέμα οικογενειακού DNA…
Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης.
