Ολοι μιλάνε για το καλύτερο συναυλιακό καλοκαίρι εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η πληρότητα όχι μόνο καλύπτεται αμέσως αλλά προγραμματίζονται γρήγορα επαναληπτικές συναυλίες για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση. Ορισμένες από αυτές τις συναυλίες έχουν κάνει νούμερα που ζαλίζουν, που είχαμε να δούμε από τη δεκαετία του ’80.
Αν σε αυτό προσθέσουμε και τα περισσότερα από τα θεατρικά σχήματα που περιοδεύουν αυτή την εποχή και έχουν επίσης πολύ κόσμο, τότε καταλήγουμε σε αυτό που λέγαμε στο ξέσπασμα της πανδημίας, πως ο πολιτισμός και η ανάγκη της συνεύρεσης δεν είναι και τόσο δευτερεύοντα όσο θεώρησαν αρκετοί «ρεαλιστές».
Δύο καλοκαίρια, όχι εγκλεισμού αλλά τήρησης πρωτοκόλλων – στην πλειονότητά τους σωστά – ήταν αρκετά για να ξεσπάσει φέτος η λαχτάρα. Από τη μία οι καλλιτέχνες που ένιωσαν να πλήττονται περισσότερο από όλους μαζί με την εστίαση, και από την άλλη ο κόσμος που ήθελε να νιώσει πάλι τη σωματική σχέση με τη μουσική και το τραγούδι, φτιάχνουν παντού σε όλη την Ελλάδα μελίσσια πάθους, έντασης και παρέας.
Παρά το γεγονός πως δεν έχουμε ξεμπερδέψει με τον ιό και ουδείς γνωρίζει τι χειμώνας μας περιμένει, μάλλον διαψεύστηκαν όσοι υποστήριζαν πως η αποστάσεις και ο φόβος θα κρατήσουν για αρκετά χρόνια, πως θα πρέπει να ξεχάσουμε τις αγκαλιές και τα φιλιά.
Καταλαβαίνω πως για κάποιους είναι λίγο ανεύθυνο αυτό που λέω, δεδομένου πως η νέα μετάλλαξη σαρώνει, αλλά αναφέρομαι σε ένα γεγονός, σε μία πραγματικότητα, το σωστό και το λάθος το αφήνω για άλλη ώρα.
Είμαστε φτιαγμένοι για το μαζί. Ακόμα. Ευτυχώς. Δεν περνάει αλλιώς. Τίποτα δεν περνάει αλλιώς. Η απομόνωση κόντεψε να μας διαλύσει, δεν είμαστε για τέτοια, ακόμα και ρισκάροντας. Και πολλές οικογένειες. Βλέπεις γονείς με παιδιά πια, κάτι που επίσης είχαμε χρόνια να το δούμε σε συναυλίες.
Νομίζω πως την ίδια αντίδραση θα είχαμε αν έπρεπε να ζήσουμε την τελευταία νύχτα στη γη αλλά και την πρώτη μιας ολοκαίνουργιας, υποσχόμενης ζωής. Εννοώ πως δεν ξέρω αν είναι ορμή ή απόγνωση, αν και μάλλον στην προκειμένη περίπτωση είναι το πρώτο. Πολλές φορές έχουμε ακριβώς τις ίδιες συμπεριφορές για εντελώς αντίθετα πράγματα και μπερδεύεται και ο ιστορικός…
Το τέλος και η αρχή για μια στιγμή ταυτίζονται, είναι το ίδιο ακριβώς σημείο, οι δύο δείκτες του ρολογιού είναι στο δώδεκα, αν δεν έρθει το επόμενο λεπτό, δεν ξέρεις τη φορά των πραγμάτων.
Οι πολιτικές και οικονομικές προγνώσεις για το φθινόπωρο που έρχεται είναι λιγάκι πιο δυσοίωνες από τα προηγούμενα αλλά εμείς έχουμε ακόμα καλοκαίρι. Και κάποτε θα πρέπει να ζήσουμε τη στιγμή. Οχι σαν άφρονες που δεν νοιάζονται για το κοντινό τους μέλλον, αλλά σαν άνθρωποι που έχουμε ανάγκη να χαρούμε. Η χαρά μας κάνει λίγο πιο ολόκληρους και όταν έρχονται τα δύσκολα πρέπει να είμαστε όσο πιο ολόκληροι γίνεται. Προετοιμασία είναι και αυτό. Το καλοκαίρι σε αυτή τη χώρα πάντα έβγαζε τη γλώσσα στον θάνατο. Περισσότερο και από όλη την τέχνη μαζί.
