Σε ένα παλαιότερο άρθρο του στον «Guardian», ο κοινωνιολόγος Keith Kahn-Harris έγραφε: «Ολοι θα αρνηθούμε, όλοι θα αποκρύψουμε, τουλάχιστον μερικές φορές. Αναπόσπαστο στοιχείο της συνύπαρξης σε μια κοινωνία με άλλους ανθρώπους είναι το να βρίσκεις τρόπους να εκφράσεις αλλά και να αποκρύψεις τα συναισθήματά σου. Από την πιο εξελιγμένη διπλωματική γλώσσα έως το πιο εξόφθαλμο ψέμα, οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπους να εξαπατήσουν. Οι εξαπατήσεις αυτές δεν είναι απαραιτήτως κακοήθεις. Ως ένα σημείο είναι ζωτικής σημασίας για να καταφέρουν να επιβιώσουν ανάμεσά τους χωρίς προβλήματα και διατηρώντας κάποια αξιοπρέπεια. Οπως ισχυρίζεται ο Richard Sennett: «Κατά την άσκηση της κοινωνικής ευγένειας, σιωπάτε για πράγματα που ξέρετε ξεκάθαρα αλλά για τα οποία δεν πρέπει να μιλήσετε»».
Η άρνηση σε ψυχολογικό/ψυχιατρικό επίπεδο είναι κατά βάση μια υποσυνείδητη διαδικασία. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου κάποιος αποφασίζει εκούσια να «είναι σε άρνηση», να μην επιθυμεί ή να μην είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα πραγματικά γεγονότα. Προσωπικά, έχοντας ζήσει μια πολύ άγρια δεκαετία αλκοολισμού, πέρασα το μεγαλύτερο διάστημά της σε άρνηση. Δεν παραδεχόμουν το πρόβλημά μου, ενώ αυτό ήταν μπροστά μου ολοφάνερο. Ευτυχώς, κάποια στιγμή κατάφερα και το ομολόγησα στον εαυτό μου, αλλιώς δεν θα γράφονταν αυτές οι γραμμές.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
