Το πρόσφατο άρθρο του Κ. Σημίτη για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις («Αιγιαλίτιδα Ζώνη – ΑΟΖ – Υφαλοκρηπίδα: Προσοχή Τώρα», Καθημερινή, 9.6.2019) τάραξε τα νερά γιατί έθεσε τα θέματα με τη νηφαλιότητα και τη σοφία που χαρακτηρίζουν τον λόγο του π. πρωθυπουργού στη σωστή και ρεαλιστική τους βάση σε μια περίοδο που εντείνεται η επιθετικότητα της Τουρκίας. Για να υλοποιηθούν όμως οι τόσο εύστοχες επισημάνσεις του Κ. Σημίτη για την «τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων» με την Τουρκία, αυτό που χρειάζεται πρώτα απ’ όλα είναι μια νέα ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική. Γιατί αυτό που έχουμε σήμερα είναι η λεγόμενη (αδιέξοδη) «εθνική γραμμή».
Κάθε φορά που εκδηλώνεται κάποια ένταση – στο Αιγαίο κυρίως – γίνεται πολύς λόγος περί εθνικής γραμμής στα εθνικά λεγόμενα θέματα. Αλλά τι είναι πρώτα απ’ όλα αυτή η περιβόητη «εθνική γραμμή» πάνω στα τόσο μονομερώς και αυθαιρέτως αποκαλούμενα εθνικά θέματα λες και όλα τα άλλα (οικονομία, εκπαίδευση, περιβάλλον, κ.ά.) δεν είναι εθνικά; Και μάλιστα στο όνομα της οποίας κανείς δεν πρέπει/μπορεί και τόσο εύκολα να διαφωνήσει με διατύπωση διαφορετικής άποψης, να αμφισβητήσει θέσεις και καταστάσεις, να επιχειρηματολογήσει από μια άλλη οπτική γωνιά, όπως κάνει ο Κ. Σημίτης; Γιατί εάν το κάνει, διατρέχει τον κίνδυνο να θεωρηθεί ως περίπου προδότης, εχθρός του έθνους, πράκτορας των Τούρκων ίσως, εθνομηδενιστής και όλα τα συναφή. Το μόνο που επιτρέπεται και νομιμοποιείται είναι να στηρίζει την εθνική γραμμή. Και ποιος τέλος πάντων καθορίζει αυτή τη διαβόητη εθνική γραμμή; Η οποία δυστυχώς φαίνεται να υπηρετείται άκριτα και από ορισμένους ακαδημαϊκούς και άλλους σπουδαρχίδες με ιδιαίτερο ενθουσιασμό, χωρίς και πολύ μεγάλο σεβασμό στην αλήθεια, συνέπεια και ορθολογισμό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
