Το 2020 άλλαξε ο ρυθμός του κόσμου. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι είδαν τη ζωή τους να ανατρέπεται και όλες οι εξουσίες, από τις κυβερνήσεις μέχρι τις επιστημονικές και επιχειρηματικές ελίτ, βρέθηκαν μπροστά σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Από χρόνια είχαμε υποψιαστεί ότι ο εικοστός πρώτος αιώνας έφερνε μαζί του νέου τύπου κρίσεις: κατά συρροή αναστατώσεις που δεν αφήνουν άθιχτη την αρχιτεκτονική της παγκοσμιοποίησης. Ακόμα όμως και με τις οικονομικές κρίσεις, η ιδέα μιας μεταβολής που θίγει όλες τις πτυχές της κοινωνικής και ιδιωτικής ζωής παρέμενε αφηρημένη. Κάποιος που είχε πόρους ζωής μπορούσε να βγάλει τον εαυτό του από το πιεστικό συλλογικό βίωμα. Αυτό δεν ισχύει με την πανδημία. Το 2020 αποκάλυψε το πόση ισχύ έχει το απρόβλεπτο, παρά το ότι ως σενάριο ο ιός είχε προφανώς προβλεφθεί στα χαρτιά. Η πολιτική, οι παραδοσιακοί θεσμοί, οι κοινωνικές συνήθειες και οι προσωπικοί σχεδιασμοί αιφνιδιάστηκαν και αποπροσανατολίστηκαν απολύτως.
Και το 2021; Η ελληνική προσδοκία είχε οργανωθεί γύρω από την επέτειο των διακοσίων χρόνων. Τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση του ’21 θα προσέλκυαν την προσοχή στα εθνικά πεπραγμένα, στις διαφορετικές ιστορίες που συνθέτουν την περιπέτεια του νεωτερικού μας κράτους. Η επέτειος όμως θα συμπέσει με τη συνέχεια και τις απορροές της υγειονομικής κρίσης. Πώς μπορούμε να κάνουμε προβολή στο μέλλον ενώ η καταιγίδα δεν έχει καταλαγιάσει ακόμα;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
