Υστερα από δυόμισι περίπου μήνες εξ αποστάσεως διδασκαλίας στο πανεπιστήμιο μπορούμε πλέον να κάνουμε έναν πρώτο απολογισμό· να δούμε με ψυχραιμία τα υπέρ και τα κατά της τηλεκπαίδευσης, και μάλιστα ανοίγοντας το βλέμμα μας και πέραν των ορίων της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Ας ξεκινήσουμε πρώτα από τις αδυναμίες, που είναι μάλλον προφανείς: Οπως ορθά έχουν επισημάνει ήδη αρκετοί συνάδελφοι, η εξ αποστάσεως διδασκαλία δεν μπορεί επ’ ουδενί να αντικαταστήσει την εκ του σύνεγγυς διδασκαλία, και ιδίως τη μυσταγωγία που συνοδεύει την τελευταία. Η προσωπική μου εμπειρία, μάλιστα, δείχνει ότι στα διαδικτυακά μαθήματα οι φοιτητές εμφανίστηκαν περισσότερο διστακτικοί στο να συμμετάσχουν ενεργά στο μάθημα. Κάποια διστακτικότητα υπήρχε, εξάλλου, και σε εμάς τους διδάσκοντες. Η δυναμική της διδασκαλίας βασίζεται όμως στη ζωντάνια της, σε εκείνο το χτυπητό παράδειγμα που μπορεί να γεννηθεί αυθόρμητα και στιγμιαία μέσα από την αλληλεπίδραση, την τριβή μεταξύ φοιτητών και καθηγητών. Η κάμερα και η ενδεχόμενη μαγνητοσκόπηση του μαθήματος μάλλον λειτουργούν εδώ ανασχετικά – ακόμη και υπό καθεστώς πλήρους σεβασμού της βούλησης αυτοέκθεσης ή μη του κάθε συμμετέχοντος. Επίσης, γενικότερα, με την απόσταση χάνεται η τόσο ζωτική κοινωνικοποίηση και ανταλλαγή ιδεών που αναπτύσσεται στους πανεπιστημιακούς χώρους (από τις αίθουσες διδασκαλίας μέχρι τα σπουδαστήρια και τα εργαστήρια).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
