Καταθέτω μια νέα προσέγγιση στον δημόσιο διάλογο αναφορικά με την ανάλυση των λόγων της τουρκικής συμπεριφοράς που μέχρι σήμερα δεν έχει εμφανισθεί από κάποιον συνάδελφο πανεπιστημιακό ή έγκυρο αναλυτή.
Εδώ και καιρό έχω δημοσίως ορίσει την τουρκική συμπεριφορά με αρθρογραφία σε ελληνικά αλλά και διεθνή μέσα, αλλά και ως μέρος των διαλέξεών μου στο μάθημα του 4ου έτους στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας με τίτλο «Turkey: Society, Politics and Economy», ως σημείο κορύφωσης του τουρκικού αναθεωρητισμού, όπως αυτός αναπτύχθηκε σε συνθήκες ευνοϊκές για τον ίδιο για δύο σημαντικούς λόγους: Α) Τα σημαντικά σφάλματα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Βορείου Αφρικής από την εποχή της προεδρίας του χαρισματικού Μπαράκ Ομπάμα που ως συνέπεια είχαν να δώσουν χώρο στην Τουρκία να αναπτύξει τον αναθεωρητισμό της erga omnes και όχι μόνο inter partes. Β) Η εδραίωση της πολυπολικής συστημικής ισορροπίας που προσφέρει τη δυνατότητα στην Τουρκία να αυξάνει τα κέντρα συνεννόησης και επικοινωνίας (π.χ. Μόσχα και Πεκίνο) υποβαθμίζοντας το γεγονός ότι ως μέλος του ΝΑΤΟ οι επιλογές της θα πρέπει να υπόκεινται σε ένα είδος εσωτερικού αυτο-ελέγχου από τη στιγμή που η Συμμαχία δείχνει ανήμπορη – ή και αδιάφορη – να ελέγξει ουσιαστικά την πολυσημία της Αγκυρας. Οπως επίσης έχω τονίσει, η συγκεκριμένη συμπεριφορά της Αγκυρας δεν έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τον τούρκο πρόεδρο Ρ.Τ. Ερντογάν, αλλά με τις παραπάνω παραμέτρους. Επομένως η αισιόδοξη – όσο και «ανάλαφρη» – άποψη που έχω ακούσει και από διπλωμάτες άλλων κρατών ότι όλο αυτό θα τελειώσει όταν ο τούρκος πρόεδρος αποχωρήσει από την πολιτική σκηνή στερείται σοβαρότητας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
