Είναι ορισμένα πράγματα στα οποία πραγματικά αφήνεσαι. Οσο και να προσέξεις ή να το ψάξεις, στο τέλος η απόφασή σου θα είναι στο όριο του τυχαίου με βάση το ποιον θα εμπιστευτείς. Συμβαίνει καθημερινά. Οταν μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο εμπιστεύεσαι πως δεν θα σου τύχει πιλότος με βαριά ψυχολογικά και τάσεις αυτοκτονίας. Οταν βγαίνεις στην εθνική οδό, εμπιστεύεσαι πως οι απέναντι δεν είναι μεθυσμένοι, ή δεν έχουν επίσης τάσεις αυτοκτονίας. Οταν κάνεις ένα δύσκολο χειρουργείο εμπιστεύεσαι πως ο γιατρός δεν θα κάνει επάνω σου το μεγάλο λάθος της καριέρας του. Δεν γίνεται αλλιώς, δεν θα μπορούσε. Δεν θα μάθουμε ποτέ από τι έχουμε γλιτώσει στη ζωή μας, πόσο κοντά φτάσαμε και από πότε παίζουμε την παράτασή μας στην ουσία.
Την ερώτηση αν θα κάνω το εμβόλιο δεν θα την απαντήσω εγώ. Θα την απαντήσει ο γιατρός που εμπιστεύομαι. Και είπε ναι. Το αν χρειάζεται να κάνουν το εμβόλιο δύο ανήλικα παιδιά δεν θα το αποφασίσω εγώ, θα το αποφασίσει ο παιδίατρος που εμπιστεύομαι. Είπε ναι κι εκείνος – όταν θα επιτραπεί να το κάνουν αυτές οι ηλικίες. Με ποια επάρκεια θα αποφασίσω εγώ για το αντίθετο; Με τις φήμες σίγουρα όχι. Μας μένει μόνο το ένστικτο το οποίο σέβομαι σε όσους το έχουν αναπτυγμένο. Δεν είναι ισοδύναμο της γνώσης, αλλά δεν είναι και κάτι που είναι φρόνιμο να το αγνοείς και να το αθροίζεις στα μετέωρα σχήματα της μεταφυσικής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
