Ενώ υπάρχει σαφής πρόοδος, υπάρχουν και οπισθοδρομήσεις στην ελληνική εξωτερική πολιτική, ιδιαίτερα στα ελληνοτουρκικά, με δύο εξόχως δυσοίωνες εξελίξεις: πρώτον, η (έωλη) διασύνδεση που κάνει η Αγκυρα ανάμεσα στην αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αν. Αιγαίου και στην ελληνική κυριαρχία τους και, δεύτερον, οι πολύ πρόσφατες διακηρύξεις ότι (δήθεν) η Ελλάδα ετοιμάζει… πόλεμο εναντίον της Τουρκίας! Ως εάν να προετοιμάζει κάποιο έδαφος.
Μια σειρά από πρωτοβουλίες μαζί με γενικότερες εξελίξεις συνέβαλαν να ενισχυθεί η θέση της Ελλάδας ως χώρας σταθερότητας και συνεργασίας στην περιοχή της Αν. Μεσογείου και ευρύτερα. Αλλά και «χώρας-γέφυρας» για τις σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) με το ανατολικό περιφερειακό περιβάλλον. Οπωσδήποτε η υπογραφή της ελληνογαλλικής συμφωνίας στρατηγικής εταιρικής σχέσης αποτέλεσε το εμβληματικό γεγονός του 2021. Και κυρίως η ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής που ενσωματώνεται στην εν λόγω συμφωνία, έστω και ατελής, αν και ορθόν θα ήταν «να δένει» με την αντίστοιχη ρήτρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (άρθ. 42,7 ΣΕΕ). Επίσης η υπογραφή της νέας ανανεωμένης ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας (MDCA) πενταετούς διάρκειας με διευρυμένο πεδίο κάλυψης και με την επιστολή του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Αντονι Μπλίνκεν που τη συνοδεύει συνιστά μια σημαντική εξέλιξη. Παρά τα ερωτήματα που κάποιος θα μπορούσε να θέσει ως προς το εύρος και ένταση της ταύτισης της Ελλάδας με τις Ην. Πολιτείες σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ εστιάζουν περισσότερο προς την Κίνα και τον Ειρηνικό, ενώ η Ελλάδα, υποτίθεται, θέλει να είναι ενεργά παρούσα και συμμετέχουσα στη διαδικασία οικοδόμησης της ευρωπαϊκής άμυνας στη βάση της «στρατηγικής αυτονομίας» για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Παράλληλα η χώρα επιχείρησε να επαναδρομολογήσει τη σχέση της με τη Ρωσία, με τη συνάντηση του πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη με τον ρώσο πρόεδρο Βλ. Πούτιν και τα όσα διμερή συμφωνήθηκαν ανάμεσα στις δύο χώρες. Οι ελληνορωσικές σχέσεις ως γνωστόν είχαν ατονίσει κάπως τα τελευταία χρόνια για μια σειρά από λόγους. Και στο θέμα αυτό η Ελλάδα διαδραματίζει έναν διακριτό ρόλο οιονεί γέφυρας για τη βελτίωση συνολικά των σχέσεων Ευρωπαϊκής Ενωσης – Ρωσίας, σχέσεων που βρίσκονται στο χαμηλότερο δυνατό σημείο κυρίως λόγω του ζητήματος της Ουκρανίας. Ως θετικές επίσης θα πρέπει να θεωρηθούν οι κινήσεις που έγιναν για την αποκατάσταση των σχέσεων με τη Λιβύη, αλλά και την επέκταση της ελληνικής παρουσίας στις χώρες της Αφρικής (με επισκέψεις του ΥΠΕΞ), χώρες του Κόλπου κ.λπ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
