«Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» ισχυρίζονται βαρύγδουπα οι πολιτικές ελίτ στη χώρα μας όταν θέλουν (τάχα) να δομήσουν το αίτημά τους για προσφυγή στις κάλπες. Η διεξαγωγή ελεύθερων και δίκαιων εκλογών νοείται ορθώς ως το κομβικό χαρακτηριστικό μιας δημοκρατίας, καθώς εξασφαλίζει τους επιθυμητούς για μια δημοκρατία στόχους της αντιπροσώπευσης των πολιτών και της νομιμοποίησης της εξουσίας. Υπό την έννοια αυτή, οι εκλογές θα έπρεπε να είναι πάντα θεμιτές, στον βαθμό τουλάχιστον που ο χρόνος διεξαγωγής τους δεν καθορίζεται από την επικοινωνιακή στρατηγική εκείνου που μπορεί να τις προκαλέσει. Είναι αλήθεια πως στη χώρα μας οι εκλογές προκηρύσσονται πολύ συχνά για λόγους τακτικής από τον εκάστοτε πρωθυπουργό, προκαλώντας σημαντική αστάθεια των εκλογικών κύκλων με εύλογες συνέπειες για τη λειτουργία της οικονομίας και των θεσμών. Ομως ακόμα και τότε κανείς δεν διανοείται να αμφισβητήσει την αξία των εκλογών για τη δημοκρατία. Γιατί τότε ένα σημαντικό μέρος των πολιτικών ηγεσιών και των ψηφοφόρων της χώρας ξορκίζουν τις λεγόμενες εκλογές «της απλής αναλογικής», δηλαδή τις επόμενες εκλογές;
«Μα γιατί θα οδηγήσουν σε αδιέξοδο!» είναι η απάντηση που καταθέτουν αβίαστα. Αρα; Υπάρχουν αδιέξοδα τελικά στη δημοκρατία; Και αν ναι, τα δημιουργεί αυτά ένα εκλογικό σύστημα; Πρόκειται για το ερώτημα περί των επόμενων εκλογών που κανείς δεν συζητεί ή ίσως για το ερώτημα που όλοι προσπερνούν. Η κατανομή των εδρών στην επόμενη Βουλή θα διαμορφωθεί βάσει του συστήματος της απλής αναλογικής – ένα εκλογικό σύστημα που εκ της φύσεώς του απαιτεί τη δημιουργία κυβερνητικού συνασπισμού μεταξύ δύο ή και περισσότερων κομμάτων. Ενα εκλογικό σύστημα που χρησιμοποιείται εκτενέστατα στις χώρες της Ευρώπης με στόχο να ευνοήσει την εφαρμογή του λεγόμενου συναινετικού μοντέλου διακυβέρνησης, σύμφωνα με το οποίο η πολιτική ικανοποίηση των πολιτών μεγιστοποιείται με την εύρεση λύσεων-συνισταμένων οι οποίες προκύπτουν κατόπιν υποχωρήσεων, αναθεωρήσεων και διαπραγματεύσεων μεταξύ των κομμάτων και συνεπώς μεταξύ διαφορετικών ομάδων του πληθυσμού. Πρόκειται για ένα διαφορετικό από το μοντέλο διακυβέρνησης που εφαρμόζεται παραδοσιακά στην Ελλάδα, ένα μοντέλο που δεν συζητείται στη δημόσια σφαίρα ή, ακόμα χειρότερα, συκοφαντείται στη δημόσια σφαίρα ως συνώνυμο της ακυβερνησίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
