Μια πτυχή του πλαισίου που διέπει την πανεπιστημιακή λειτουργία είναι σημαντικότερη ακόμη και από τον τρόπο διοίκησης του πανεπιστημίου. Πρόκειται για την καθοριστική διαδικασία αναπαραγωγής του ίδιου του πανεπιστημιακού θεσμού: την εκλογή και εξέλιξη των καθηγητών του. Παρ’ όλο που το μεγαλύτερο μέρος των διαδικασιών εκλογής στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι αξιοκρατικό και οδηγεί στην εκλογή του καλύτερου υποψηφίου, υπάρχει και ένα υψηλό ποσοστό διαδικασιών στις οποίες δεν επιλέγεται ο καλύτερος υποψήφιος, αλλά ένα «δικό μας παιδί»· είναι, κατά το κοινώς λεγόμενο, «στημένες».
Η καταστρατήγηση των σχετικών διαδικασιών λαμβάνει χώρα κυρίως με δύο τρόπους: Πρόβλημα 1: Φωτογραφικές προκηρύξεις. Παράδειγμα (από το πρώην ΤΕΙ Αιγάλεω και ελέω ΣΥΡΙΖΑ Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής): «Ιταλική Τουριστική Ορολογία και Βιωματικές Προσεγγίσεις Λογοτεχνίας». Πρόβλημα 2: Καταδολίευση των διαδικασιών συγκρότησης των εκλεκτορικών σωμάτων, με αυθαίρετη επιλογή των εκλεκτόρων «συναφούς αντικειμένου» – ενίοτε δε και εκείνων του «ιδίου αντικειμένου», οι οποίοι κατά νόμον προηγούνται στη στελέχωση των εκλεκτορικών. Παράδειγμα (από το ΑΠΘ): Εκλέκτορας με γνωστικό αντικείμενο «Φιλοσοφία, κοινωνία και μεθοδολογία επιστημονικής έρευνας» και με επιστημονικό έργο στη «σοβιετική ψυχολογία» (καθώς και με μεταφράσεις του Πούτιν στην ελληνική) βαπτίστηκε ως «ιδίου αντικειμένου» με το κρινόμενο αντικείμενο «Γνωσιοθεωρία και Μεταφυσική: 18ος-19ος αι.».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
