Πέρασαν ήδη εννέα μήνες από την τοποθέτησή μου στο γενικότερο ζήτημα της θέσης της Εκκλησίας απέναντι στην πανδημία (Θεία Λατρεία και Δημόσια Υγεία, «Το Βήμα» 15.3.2020, Νέες Εποχές, σ. 4-5) και ήδη έχουν προκύψει δύο αδιάσειστες διαπιστώσεις.
Η πρώτη αφορά στην έλευση του δεύτερου κύματος του κορωνοϊού, νωρίτερα από το αναμενόμενο, που κατέλαβε εξαπίνης τους αρμόδιους και οδήγησε το δημόσιο σύστημα υγεία της χώρας μας στα όρια της αντοχής του, αν δεν τα ξεπέρασε, τόσο ως προς τις υποδομές όσο και ως προς το ανθρώπινο δυναμικό. Οι αποδείξεις είναι απτές και διαψεύδουν πανηγυρικά τους αρνητές της ύπαρξης του ιού, αφού καθένας μας πλέον γνωρίζει ή έχει στο περιβάλλον του κρούσματα, πέρα από τις εικόνες φρίκης στις ΜΕΘ και τις τραγικές καταστάσεις στα νεκροταφεία και στο μόνο υπάρχον ιδιωτικό αποτεφρωτήριο, που εκτυλίσσονται με βάση τις «οδηγίες για τη διαχείριση νεκρών σωμάτων» [sic] του ΕΟΔΥ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
