Το 1974 αποτελεί έτος-τομή στην ελληνική Ιστορία. Και θα ήταν απορίας άξιο γιατί ουδείς προετοιμάζεται για τα πεντηκοστά γενέθλια αυτής της καινοφανούς δημοκρατικής πορείας ευημερίας και ειρήνης αν δεν είχαν προηγηθεί οι αριστερές ιαχές περί «χούντας που δεν τελείωσε το 1973» και η δεξιά κατεδαφιστική κριτική στη μαζική κοινωνική άνοδο που συντελέστηκε από τότε έως και το 2010. Σε κάθε περίπτωση, το 1974 συμπυκνώνει μια δραστική αλλαγή παραδείγματος στη δόμηση της πολιτικής μηχανικής της χώρας και προεικονίζει τον μεγάλο κοινωνικό μετασχηματισμό που ακολούθησε. Ητοι, την έλευση μιας μαζικής, δημοκρατικής μεσαίας τάξης που θα οργανώσει τη ζωή της πάνω στα ατομικιστικά-ευδαιμονιστικά μοντέλα του δυτικού κόσμου, αφήνοντας για πάντα πίσω της την ενοριακή στοίχιση, την κοινοτιστική χρηστοήθεια και την κουλτούρα της συλλογικής θυσίας.
Αν επικεντρωθούμε στο επίπεδο των πολιτικών συναισθημάτων και σκεφτούμε τα οικοσυστήματα των πολιτικών ταυτίσεων στην ιστορική τους προοπτική, θα ανακαλύψουμε ότι το ’74 δεν είναι μόνο το τέλος της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών αλλά και η λήξη ενός μακρόχρονου Εμφυλίου πολέμου που, μετά τον Δεκέμβριο του ’44 και την πολεμική διετία ’47-49, εγκαθιδρύεται ως μονομερής θεσμική επιβολή των νικητών επί των ηττημένων μέχρι και την πτώση της προδοτικής χούντας Ιωαννίδη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
