Με αφορμή την τρέχουσα πανδημία η ιατρική και οι άνθρωποι που την υπηρετούν βρέθηκαν στο προσκήνιο της κοινωνικής ζωής και σε μια θέση καθοδηγητή του πολιτικού γίγνεσθαι. Αυτό είναι κατανοητό και αναγκαίο, καθώς όλες οι πολιτικές ηγεσίες του πλανήτη δεν ήταν προετοιμασμένες για να αντιμετωπίσουν μια υγειονομική κατάσταση τέτοιου μεγέθους που τις αναγκάζει να θέσουν τις οικονομίες και τις κοινωνίες τους σε μια ιδιότυπη «κατάσταση πολιορκίας».
Αυτή η «προαγωγή» σε «πλοηγούς» κυβερνήσεων τους εξέθεσε σε μια κριτική, η οποία μέχρι τώρα εκφραζόταν μόνο στο επίπεδο της προσωπικής σχέσης που έχουν με τους ασθενείς τους. Ανέκαθεν η σχέση αυτή ήταν μια σχέση εμπιστοσύνης αλλά και μια σχέση εξάρτησης, μια σχέση με προστριβές, παράπονα, αισθήματα καταπίεσης ή παραμέλησης του ασθενούς, που καμιά φορά οδηγούν και σε πλήρη ρήξη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
