Λίγοι κατάφεραν με το φευγιό τους να χωρίσουν τον χρόνο στα δύο, στο πριν και στο μετά. Ευλογημένοι ή όχι, έγιναν οι ίδιοι το σαρκωμένο πάθος, υπερέβησαν τον Λόγο, ακόμη και την τέχνη τους με το ίδιο τους το σώμα. Ο Μίκης κατάφερε κάτι μοναδικό για καλλιτέχνη. Δεν κατέγραψε απλά το αίσθημα, δεν αφηγήθηκε την Ιστορία, ήταν ο ίδιος υποκείμενο της Ιστορίας. Το κορμί του έχει χαρακιές, σπασίματα, βαθιά σημάδια από τη νεότερη Ιστορία μας. Οχι μεταφορικά, όχι ποιητικά, απτά σημάδια από εκείνα που σου γδέρνουν την αφή. Σωματοποιημένη ιδεολογία – εντελώς αδόκιμος όρος – σε συνδυασμό με το θηριώδες ταλέντο αλλά και το ακλόνητο λαϊκό ένστικτο.
Συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια να ξεστομίζουμε με ιδιαίτερη ευκολία ότι μας αναγκάζει να τον συγχωρήσουμε κάθε φορά που έκανε ή έλεγε κάτι που δεν ήταν μέσα στις δικές μας νόρμες. Στην πραγματικότητα γινόταν το εντελώς αντίθετο. Εκείνος μας συγχώρησε δεκάδες φορές μέσα από τα τραγούδια του. Η ομορφιά που έφτιαχνε μας συγχωρούσε που είμαστε κάτι λιγότερο από εκείνο που θα μπορούσαμε να γίνουμε. Αυτή είναι η δουλειά του μεγάλου καλλιτέχνη. Να φτιάχνει κόσμους που αν είμαστε ικανοί και αν το αξίζουμε, κάποτε ίσως τους ζήσουμε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
