Αντιμετωπίζοντας το 1922 σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο μας προσφέρεται η ευκαιρία να επισκεφθούμε εκ νέου μια πλέον ξεχασμένη περιοχή: την Εγγύς Ανατολή. Μια περιοχή που συμπεριλάμβανε την Ελλάδα και την Παλαιστίνη, τη Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν, ανάμεσα σε άλλες. Η Εγγύς Ανατολή θεωρούνταν από τους δυτικούς ανθρωπιστές που βρίσκονταν στο σημείο ως υπανάπτυκτη. Το πρόσφατο βιβλίο μου, «Night on Earth: International Humanitarianism in the Near East» (Μια Νύχτα στον Κόσμο: Διεθνής Ανθρωπισμός στην Εγγύς Ανατολή) (Princeton University Press, 2021) καταγράφει την ιστορία διεθνών ανθρωπιστικών προγραμμάτων στην περιοχή, με ιδιαίτερη αναφορά στην Ελλάδα.
Ανασκευάζοντας τις ιστορίες ανθρωπιστικής δράσης σε μια περιοχή ρημαγμένη από τον πόλεμο και τον λιμό, με λειψή εδαφική κυριαρχία, το βιβλίο μου υποστηρίζει πως έννοιες και πρακτικές όπως η διεθνής «αρωγή» και «ανάπτυξη» συνδέθηκαν στενά πολύ πριν από τη θεμελίωση των Ηνωμένων Εθνών, όπως υποστηρίζει η συμβατική ιστοριογραφία. Για να καταλάβουμε την ιστορία της ανθρωπιστικής δράσης στην Ελλάδα και την Εγγύς Ανατολής πρέπει να αναλύσουμε τις πολιτισμικές και φυλετικές ιεραρχίες που συγκροτούν τον δυτικό ανθρωπιστικό λόγο και τη γλώσσα της διεθνούς συμπόνοιας που συναντάμε στην Ελλάδα και την Εγγύς Ανατολή των αρχών του 1920. Κινητοποιημένοι από αποικιοκρατικά κίνητρα και ιδεολογίες, οι διεθνείς ανθρωπιστές προσπάθησαν να αναμορφώσουν ολόκληρες κοινότητες και έθνη μέσω προγραμμάτων ανοικοδόμησης και επανένταξης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
