Πρώτα μια κατάθεση για τον Χρήστο Λαμπράκη, δύσκολα πιστευτή. Στα 32 χρόνια που μου είχε εμπιστευθεί τη διεύθυνση του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» ουδέποτε παρενέβη στο έργο μου, παρά μόνο για να βοηθήσει ή να προστατεύσει την ανεξαρτησία και την ελεύθερη φωνή του. Και ουδέποτε υπέδειξε τι θα γράφουμε ή τι θα πρέπει να αποσιωπούμε, όπως είθισται. Και όταν κάποτε τον ρώτησα αν ήταν αποδέκτης αντιδράσεων για την ελευθερόφρονα δημοσιογραφία του «Oικονομικού», που ενίοτε εξόργιζε πολλούς ισχυρούς, μου απάντησε: «Συνεχίστε την ενημερωτική προσπάθειά σας κατά την κρίση σας και αφήστε εμένα να παίζω τον ρόλο του αλεξικέραυνου»!
Κάποτε χρειάστηκε να προσφύγω στην κρίση του καθώς προωθείτο νομοθετική ρύθμιση που θεωρούσα ορθή για την ανάπτυξη της οικονομίας, αλλά ασύμφορη για τον ΔΟΛ ως επιχείρηση. «Αν πιστεύετε ότι το μέτρο αυτό συμφέρει τον τόπο, υποστηρίξτε το. Και αφήστε εμένα να παλεύω με την Εφορία» μου απάντησε. Ποιοι από τους αναγνώστες μου θα έδιναν μια τέτοιων ηθικών διαστάσεων απάντηση, αν βρίσκονταν στη θέση του; Ισως ούτε εγώ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
