Οι περισσότερες διαμάχες στην πολιτική αφορούν τον τρόπο κατανομής των αγαθών σε σπάνη. Πώς να μοιραστούν τα αγαθά, για παράδειγμα; Στο κάθε άτομο κατά απολύτως ίσα μέρη, ανάλογα με την αξία του, τη δουλειά του, την ανάγκη του ή το αίμα του; Ποιος να καταλάβει τις θέσεις εργασίας σε καλά αμειβόμενες θέσεις, τα τέκνα πολιτικών και επιχειρηματιών ή οι πιο άξιοι;
Προφανώς, σε κάθε πεδίο ή / και σε κάθε αγαθό, υλικό ή ηθικό, αρμόζει διαφορετικό κριτήριο. Η δημοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη προϋποθέτουν και συνεπάγονται μια «σύνθετη ισότητα», όπως έχει τονίσει ο πολιτικός φιλόσοφος Μάικλ Γουόλτσερ στο βιβλίο του Σφαίρες δικαιοσύνης (1983). Συνεπώς, κρίσιμο είναι, όχι τόσο να μιλήσουμε για ισότητα ή ανισότητα, αλλά να συμπληρώσουμε την εξίσωση «όμοια μεταχείριση των ομοίων περιπτώσεων και ανόμοια των ανομοίων» με το αρμόζον κάθε φορά κριτήριο, προκειμένου η φόρμουλα αυτή να μην παραμένει κενή περιεχομένου. Ποια ισότητα, λοιπόν; Ή, με άλλες λέξεις, ποιος φιλελευθερισμός; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα – εκτός και αν το πολίτευμα διολισθήσει σε εκδοχές μιας αντιφιλελεύθερης (κατ’ όνομα μόνον) δημοκρατίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
