Σε όλους όσοι επιθυμούν ριζική ανάκαμψη του ελληνικού πανεπιστημίου είναι σαφές ότι τώρα είναι η κατάλληλη συγκυρία. Τα προβλήματα έχουν αναλυθεί επαρκώς και είναι γνωστά τα αίτια και οι λύσεις τους. Πολιτική ηγεσία και διοικήσεις των πανεπιστημίων έχουν δηλώσει σε όλους τους τόνους τον προσανατολισμό τους προς μια πραγματική αλλαγή. Αυτή όμως τη «λεκτική» αποφασιστικότητα δεν τη βλέπουμε στην πράξη, όχι τουλάχιστο στον βαθμό που χρειάζεται για να επιτευχθεί ο στόχος. Εδώ θα πει κάποιος να κάνουμε υπομονή και να περιμένουμε γιατί είναι μικρό το διάστημα που μεσολάβησε από την αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας που, σε αντίθεση με την προηγούμενη, φαίνεται να αντιλαμβάνεται τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης με διεθνώς αποδεκτούς όρους. Οπως, για παράδειγμα, ότι η αριστεία και η αξιοκρατία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά κάθε εκπαιδευτικού συστήματος, και όχι ταξικά βαρίδια που η κατάργησή τους είναι ο μόνος τρόπος ενίσχυσης των ασθενέστερων.
Από τις μέχρι τώρα όμως νομοθετικές και άλλες παρεμβάσεις φαίνεται ότι δεν είναι ο χρόνος το μόνο πρόβλημα, αλλά ένας διακριτός δισταγμός και ο φόβος αντιδράσεων (που είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν) στην περίπτωση που οι θεσμικές και άλλες παρεμβάσεις φτάσουν ως το κόκαλο. Σε πολύ βασικά θέματα όπου υπάρχουν ενοχλητικές έως και εκρηκτικές καταστάσεις που αλλοιώνουν τον χαρακτήρα των πανεπιστημίων μας και τα διαφοροποιούν αρνητικά από τα ομόλογά τους στον διεθνή χώρο, οι μέχρι τώρα παρεμβάσεις είναι αποσπασματικές και άτολμες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
