Το επταήμερο του Διόδωρου

Πάμε καλά, ημερολόγιό μου: τα κατάφερε ο σύντροφος Ζόραν Ζάεφ, βρέθηκαν οι 80 ψήφοι, ψήφισαν οι Μακεντόντσι για τις αλλαγές στο σύνταγμά τους και προχωρούν. Τέλη Δεκεμβρίου θα έχουν τελειώσει, θα έρθει η σειρά της ελληνικής Βουλής, τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο, υποθέτω.

Παρά τους λεονταρισμούς του Πάνου Καμμένου, φαίνεται ότι η κυβέρνηση δεν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα, θα υπερψηφιστεί στην ελληνική Βουλή η συμφωνία των Πρεσπών. Αλλά έσπαζα το κεφάλι μου όλη την εβδομάδα να λύσω το αίνιγμα που έβαλα στον εαυτό μου την περασμένη Κυριακή: πώς γίνεται «να μένει στην κυβέρνηση ο υπουργός που είναι κατά της συμφωνίας των Πρεσπών και να φεύγει αυτός που την ετοίμασε;». Πώς εξηγείται όλη αυτή η χλαπαταγή, πώς φθάσαμε στη σύγκρουση Καμμένου – Κοτζιά και στην εκπαραθύρωση του υπουργού Εξωτερικών;

Και κατέληξα στο συμπέρασμα πως παίζουν ωραία παράσταση οι σύντροφοι, αριστεροί και δεξιοί. Ο μεν Πάνος Καμμένος με τις ακρότητές του και τις ηλιθιότητές του κερδίζει πόντους στον χώρο της Ακρας Δεξιάς μήπως και καταφέρει να τους συνασπίσει υπό την ηγεσία του. Ο δε Νίκος Κοτζιάς με τη σταυροφορία του κατά του Πάνου Καμμένου ελπίζει ότι θα κερδίσει αριστερά σταυρουδάκια στις επόμενες εκλογές για να ξαναγίνει βουλευτής.

Γιατί με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση, αν δεν είναι βουλευτής τελειώνει πολιτικά, όπως ακριβώς και ο Καμμένος αν δεν φτιάξει κόμμα τού 3%.

Ο Αλέξης Τσίπρας κερδισμένος θα είναι και αυτός αν ο Πάνος Καμμένος συμμαζέψει γύρω του τα διάφορα ακροδεξιά καπετανάτα, ιδρύσει Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και καταφέρει να εκλέξει βουλευτές. Μειώνονται οι πιθανότητες να αποκτήσει η ΝΔ αυτοδυναμία.

l Δεν είναι σκηνοθετημένη η παράσταση, στο «απόψε αυτοσχεδιάζουμε» βρισκόμαστε. Εκπλήξεις δεν αποκλείονται.

l Πόσο μοιάζουν ακροαριστεροί και ακροδεξιοί… – όχι μόνο στην Ελλάδα: θυμήθηκα τον Χρουστσόφ, πρωθυπουργό της τότε Σοβιετικής Ενωσης, να χτυπά με το παπούτσι του το έδρανό του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, βλέποντας τον ευρωβουλευτή της Λέγκας να κάνει το ίδιο στην ευρωβουλή.

Αλλά οι ακροδεξιοί μοιάζουν ακόμα περισσότερο μεταξύ τους: «Ας στέλνει όσες επιστολές θέλει η Επιτροπή – οι Ιταλοί έρχονται πρώτοι» κραύγασε ο Ματέο Σαλβίνι, όταν του πήγε γράμμα πως ο προϋπολογισμός του είναι βαρουφακικός.

l Ενα πράγμα τούς ενώνει όλους αυτούς, ημερολόγιό μου, ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων: η δίψα για κυριαρχία. «Να έχουμε την εξουσία, όχι απλώς να κυβερνάμε», όπως λένε και οι δικοί μας εδώ. Δεν είναι ολόιδιοι, ως προς αυτό, Κοτζιάς – Καμμένος; Δεν φαίνεται σε κάθε τους λέξη, σε κάθε τους κίνηση, η βουλιμία τους για δύναμη;

l Και ο Ρουβίκωνας ακόμη, να κυριαρχήσει θέλει και ας αυτοαποκαλείται «αναρχικός». Για την ώρα, τον ενδιαφέρει μόνο η αίθουσα 516, μία φορά την εβδομάδα. Αλλά τρώγοντας έρχεται η όρεξη.

l Δεν υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί, μου φαίνεται· υπάρχουν κυριαρχιστές και φιλελεύθεροι – ανάμεσά τους έχουμε να διαλέξουμε.

Πριν από χρόνια, όταν είχε ανακοινωθεί η δίωξή τους, είχα γράψει πικρές λέξεις στις σελίδες σου, ημερολόγιό μου, για τον Γιάννο Παπαντωνίου και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου – τις παίρνω πίσω: για τον Παπακωνσταντίνου επειδή αθωώθηκε, για τον Παπαντωνίου επειδή δεν είμαι πια αμούστακο αγόρι, έχω καταλάβει πώς γίνεται η πολιτική.

Σιχαίνομαι τους πολιτικούς που πέφτουν από τα σύννεφα, που ζητούν εξηγήσεις, που δηλώνουν έκπληκτοι επειδή κάποιοι άλλοι πολιτικοί κατηγορούνται ότι έβαλαν χέρι στο δημόσιο χρήμα. Γιατί απλώς είναι υποκριτές: κανένα ταμείο κόμματος δεν είναι καλύτερο από το ταμείο της Folli Follie.

Φτηνές ηθικολογίες κακών ηθοποιών που για να πάρουν ψήφους διεγείρουν τα χαμηλά εκδικητικά ένστικτα του πλήθους, τη μνησικακία και τη μοχθηρία, τη χαρά να βλέπεις τους ισχυρούς να ταπεινώνονται.

l Σκέφτομαι: έστω ότι ο Γιάννος Παπαντωνίου πράγματι τα πήρε αυτά τα 2,5 εκατομμύρια που του καταλογίζουν. Αν όμως πάρουμε τον μέσο όρο των εκτιμήσεων για το τι μας κόστισε το 2015 (κάτι ανάμεσα σε 80 και 200 δισεκατομμύρια, 150 ας πούμε, για να έχουμε στρογγυλό αριθμό), συμπεραίνουμε πως κάθε βουλευτής από τους 150 της κυβερνώσας πλειοψηφίας μάς έχει κοστίσει ένα δισεκατομμύριο ευρώ, τετρακοσαπλάσια από όσο ο Παπαντωνίου.

Ρήμαξαν τη χώρα για να πάρουν την εξουσία, να γίνουν βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, διοικητές οργανισμών. Εμείς, λέει, τους διαλέξαμε – αλλά τους διαλέξαμε γιατί έλεγαν ψέματα, υπόσχονταν ότι θα έφερναν τη χαμένη ευημερία. Απλώς ευημερούν αυτοί και οι φίλοι τους.

Το μόνο που είχαν να προσφέρουν ήταν η «ηθική ανωτερότητά» τους – ενημερωνόμαστε περί αυτής με την ευκαιρία της παράστασης Καμμένου – Κοτζιά. Και με ηθικολογίες, με δίκες και απειλές στο όνομα της «πάταξης της διαφθοράς» προσπαθούν να κρατηθούν στην εξουσία – εξουδετερώνοντας τους πολιτικούς αντιπάλους τους με μέσα μη πολιτικά, προσφέροντας ταυτόχρονα εκμαυλιστικό θέαμα ισχυρών που ταπεινώνονται στους ψηφοφόρους..

Ας πρόσεχαν, βέβαια, οι αντίπαλοί τους· αλλά, στο κάτω-κάτω, ο Γιάννος Παπαντωνίου ήταν ο πρωτεργάτης της ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη. Κερδίσαμε από την πολιτική του όσα χάσαμε από την πολιτική Βαρουφάκη – αλλά ο Παπαντωνίου φυλακίστηκε.

Ο Βαρουφάκης, ο Τσίπρας, οι συριζαίοι, οι ανελίτες μάς εξαπάτησαν – είναι προτιμότερες, φθηνότερες ή ηθικότερες οι πολιτικές από τις οικονομικές απάτες, ημερολόγιό μου;

l Η κατασκευή του αυτοκινητοδρόμου Πάτρας – Πύργου καθυστερεί τρία χρόνια – για λόγους που τους γράφουν όλες οι εφημερίδες· που μόνο τεχνικοί δεν είναι. Εδώ στα Λεχαινά υποστηρίζουν ότι σκοτώνεται ένας άνθρωπος την εβδομάδα στην παλιά εθνική οδό· και οι μισοί να είναι, δύο τον μήνα, η καθυστέρηση έχει κοστίσει 70 νεκρούς.

Αλλά ο Παπαντωνίου είναι ο διεφθαρμένος για τον οποίο πρέπει να δώσει εξηγήσεις ο Κώστας Σημίτης – αναγούλα με πιάνει, ημερολόγιό μου· γέμισε η χώρα αδιάφθορους και αδέκαστους Ροβεσπιέρους.

Αλλά είμαι αισιόδοξος: θα στέλνουν στην αγχόνη ο ένας τον άλλον και θα γλιτώσουμε εμείς.