Εχουμε μάθει να μετράμε την πρόοδο μιας κοινωνίας με βάση το ΑΕΠ, το εύρος των εισοδηματικών ανισοτήτων, τη δημοκρατικότητα των θεσμών, τους βαθμούς ελευθερίας του ατόμου, το μέγεθος της διαφθοράς, την ένταση της κοινωνικής κινητικότητας. Αξιολογούμε την πρόοδο μιας χώρας με κριτήριο την ειρηνική ζωή και την αποφυγή του πολέμου, το μέσο προσδόκιμο ζωής, την παιδική θνησιμότητα, την του πληθυσμού πρόσβαση στην ιατρική φροντίδα. Χρησιμοποιούμε δείκτες πολιτικού και πολιτισμικού φιλελευθερισμού για να ερευνήσουμε τον θεσμικό και πρακτικό σεβασμό που δείχνει η πλειοψηφία στην ποικιλία των ανθρωπίνων ταυτοτήτων, κοιτάμε τη νομική διασφάλιση του ατόμου έναντι του κράτους και της δυναστικής ροπής της ελεύθερης οικονομίας.
Εγκυρα κριτήρια που κατηγοριοποιούν την κοινωνική εμπειρία για να μετρήσουν τον βαθμό εκσυγχρονισμού και προοδευτικότητα μιας κοινωνίας συνεπώς δεν λείπουν. Θα λέγαμε μάλιστα ότι αυτοί οι δείκτες, ειδικά όταν αθροιστούν τα αποτελέσματά τους, δύσκολα λαθεύουν. Αποτυπώνουν ικανοποιητικά την «πρόοδο ενός λαού» όπως αυτή η έννοια καθιερώθηκε στον Διαφωτισμό, στις μεγάλες ιδεολογίες της νεωτερικότητας και στα αφηγήματα της βιομηχανικής εποχής. Η έννοια αυτή της προόδου θεμελιώνεται πάνω σε μια εναρκτήρια βεβαιότητα: ότι αν πολιτευτούμε σωστά, η πρόοδος θα φέρνει πάντα πρόοδο, η ευημερία θα επισωρεύεται εσαεί, ότι το μέλλον θα είναι πάντοτε καλύτερο από το παρελθόν, ότι η κατάκτηση του φυσικού κόσμου από την επιστήμη και τον ορθό λόγο είναι μια αναπότρεπτη νομοτέλεια ασφάλειας και ευτυχίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
