Η έννοια της κανονικότητας έχει καταλάβει κυρίαρχη θέση στον δημόσιο διάλογο. Τα αποτελέσματα της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ την κατέστησαν «αυτονόητη» και «κοινής αποδοχής». Στις φιλελεύθερες όμως δημοκρατίες το ρολόι της δημοκρατίας δεν σταματά στην ώρα της «κανονικότητας». Υπάρχει και η ώρα της αλλαγής. Η κανονικότητα αποτυπώνει μόνο τον έναν πόλο των φιλελεύθερων δημοκρατιών, τον συντηρητικό πόλο. Οι δημοκρατίες όμως χωρίς τα σοσιαλδημοκρατικά αιτήματα της προόδου, της αλλαγής, του δημοκρατικού μετασχηματισμού, του κράτους δικαίου και πρόνοιας γέρνουν μονόπαντα προς τη συντήρηση.
Στην Ελλάδα όμως το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Πολλοί ως κανονικότητα εννοούν ό,τι καταργεί τη διάκριση Αριστερά – Δεξιά. Σήμερα όλο και περισσότεροι αναλυτές και δημοσιολόγοι υποστηρίζουν ότι κανονικότητα είναι η άρνηση της «αναγκαστικότητας της Αριστεράς». Φτάσαμε έτσι σήμερα στη δική μας «κανονικότητα» κορυφαίος υπουργός να δηλώνει πως «αν είσαι αριστερός, δεν μπορείς να σκέφτεσαι κανονικά», όπως παλαιότερα πρωθυπουργός δήλωνε πως έβαλε «τη Δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας». Και για να λειτουργήσει αυτό το σχήμα εξοβελίζουμε τη σοσιαλδημοκρατία από την Αριστερά, τον σημαντικότερο δηλαδή εκ των δύο πόλων που δημιούργησαν τη μεταπολεμική ευρωπαϊκή ευημερία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
