Τα κόμματα υπάρχουν ως τέτοια, μόνο όταν έχουν πρόταση εξουσίας και διακυβέρνησης. Σχηματισμοί που επαγγέλλονται μόνο την αντιπολίτευση δεν είναι κόμματα. Δεν ισχύει όμως το ίδιο με τους διανοούμενους, όταν αυτοί εμπλέκονται στην κομματική ζωή. Ο Νικόλας Σεβαστάκης σ’ ένα εξαιρετικό κείμενό του στο «Βήμα» (15.9.2019) με τίτλο σε «τι χρησιμεύουν οι διανοούμενοι» – ειρήσθω εν παρόδω τέτοια κείμενα πρέπει να διαβάζονται στην έντυπη μορφή τους, το Διαδίκτυο τα αδικεί – μάς καλούσε «να μην αποδεχτούμε την κάπως πένθιμη -και κατά βάθος ελάχιστα δημοκρατική – ιδέα πως η διανόηση πρέπει να λειτουργεί ως εμψυχωτής του φρονήματος για τα φιλοκυβερνητικά ή αντικυβερνητικά πάθη της ημέρας». Αυτό όμως αφορά γενικά τους διανοούμενους. Τι γίνεται όμως με αυτούς που «τολμούν» να είναι σε κόμματα;
Ας φανταστούμε τα κόμματα σαν ένα δοχείο γεμάτο με λάδι (κομματική γραμμή) και νερό (ιδέες). Το λάδι επιπλέει στο νερό γιατί είναι ελαφρύτερο. Οταν όμως πέσει στο δοχείο αλάτι, αυτό παρασέρνει το λάδι κάτω από την επιφάνεια του νερού. Οι διανοούμενοι στα κόμματα είναι αυτό το αλάτι. Δυστυχώς η ευτυχώς το αλάτι λιώνει γρήγορα και τότε το λάδι επανέρχεται στην επιφάνεια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
