Διαιρεμένες είναι οι κοινωνίες που επιτρέπουν τους διχασμούς. Η Ιστορία μας βρίθει από τέτοιες στιγμές, ακόμη και στις περιπτώσεις που ο κίνδυνος του αφανισμού όφειλε να μας ενώσει. Τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κατά τη διάρκεια της Εθνικής Παλιγγενεσίας, ο Μέγας Διχασμός κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια μέσα στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Ο Εμφύλιος μέσα στην Κατοχή που συνεχίστηκε και κατά την Απελευθέρωση, όταν ο υπόλοιπος ελεύθερος κόσμος χτιζόταν πάλι από την αρχή κ.ά. Διαιρεμένοι και τώρα, σε μια χρονική καμπή που η ανθρωπότητα προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τον Μαύρο Κύκνο που ακούει στο COVID-19. Ενας τόπος που παράγει μεγαλύτερη οχλοβοή από αυτή που επιτρέπει στο χαμόγελο του παιδιού να αντηχήσει ξάστερο και στοχασμοί που χάνονται ανάμεσα στους ψιθύρους των σεναρίων συνωμοσίας και στις οιμωγές των κατ’ επάγγελμα καταστροφολόγων.
Διαιρεμένες είναι οι κοινωνίες που φλερτάρουν με τον λαϊκισμό. Είτε γιατί δεν υπάρχει πια η αντοχή στο να πείσεις κάποιον περί της δύναμης του ορθολογισμού είτε γιατί κάποιοι χτίζουν λαμπρές καριέρες πάνω στην εσχατολογία του «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Πεπεισμένοι πολλοί, οπλισμένοι με το ανίκητο του φανατισμού, επιχειρηματολογούν με τις ώρες παντού κατά των εμβολίων εναντίον της πανδημίας. Πόσο βολικά πάντα είναι μέσα στο γνώριμα μίζερο περιβάλλον του πλατωνικού σπηλαίου. Εκεί ο ορθολογισμός της επιστήμης καταρρέει εμπρός στο ορμέμφυτο της ενστικτώδους βούλησης. Διαιρεμένοι λοιπόν απέναντι στην ανάγκη να εμβολιαστούμε όλοι ώστε να βρει ο φοβερός αυτός ιός το τείχος της ιατρικής επιστήμης απέναντί του, αλλά και στην ανάγκη να ζήσουμε ξανά ως όντα πολιτικά, σύμφωνα με την αριστοτέλεια ρήση, κοινωνικοποιούμενοι μέσα στις δομές της πολιτείας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
