Με τις πόλεις άδειες, τους δρόμους ελεύθερους και την κίνηση αδύνατη, είναι ήδη έτοιμο το μεγάλο σκηνικό. Σαν από χέρι αόρατου σκηνοθέτη.
Αν μπορούσε να μας δει από μακριά ο Αρθούρος Σοπενχάουερ, θα χαμογελούσε για το αιώνιο και πένθιμο – θα μας έλεγε – θέατρο. Και θα τον συμπλήρωνε ο Λάμπρος Πορφύρας, ο «ποιητής του φθαρτού», με τον λυπημένο λυρισμό και τη μελαγχολική διάθεση: «…ο δρόμος σαν θέατρο είχε γίνει. Μόλις φαινόταν η σκηνή στ’ ανάριο το σκοτάδι και σαν σκιές φαινόντανε μακριά μου οι θεατρίνοι».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
