Δεν διδάχτηκα σχεδόν τίποτα στο σχολείο που να με έκανε να αγαπήσω την τέχνη. Δημοτικό στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης και τέλος Λυκείου στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Στα Νέα Ελληνικά κάτι ανώδυνα ποιήματα ελάσσονων ποιητών, μέσα στη φυσιολατρία και στις πληκτικές ρίμες, ανίκανα να σε αναστατώσουν, ανίκανα να σε συγκινήσουν, ανίκανα να σου δείξουν τρόπους και να σου φουρτουνιάσουν το μυαλό.
Ενας φιλόλογος στο Γυμνάσιο μας έλεγε να ψάξουμε τον Σαββόπουλο και τον Μικρούτσικο. Σταματούσε εκεί, τι άλλο να έκανε; Και ο καθηγητής της Κοινωνιολογίας στο Λύκειο μας προέτρεπε να διαβάσουμε Μπρεχτ, να μελετήσουμε τα θεατρικά του. Μόνοι μας, εκείνου δεν του επιτρεπόταν τόση παρέκκλιση από την επιστήμη του και τη διδακτέα ύλη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
