Εχουμε πρόβλημα στην αφήγηση. Ενα εμφανέστατο έλλειμμα στο να πούμε μια ιστορία. Είμαστε πολύ καλοί στη μικρή φόρμα, που δεν απαιτεί ανάπτυξη και χτίσιμο χαρακτήρων, αλλά δυνατές αποτυπώσεις της στιγμής, του επίκαιρου αισθήματος. Δεν είναι καθόλου λίγο, αλλά είναι διαφορετικό. Το συναντάμε στην τέχνη μας, που έχουμε σπουδαία δείγματα μικρής φόρμας (τραγούδια, ποίηση, διηγήματα) αλλά πολύ λιγότερα στη μεγάλη φόρμα (μυθιστόρημα, ταινία, θεατρικό). Χωλαίνουμε στο γράψιμμο σεναρίου, που να μην αφήνει μετέωρους τους χαρακτήρες, να μην έχει ανακολουθίες, να μην είναι «ξεκούμπωτο», να μην είναι γεμάτο νοηματικά άλματα, να μη λείπουν σκαλοπάτια τα οποία εμείς τα έχουμε στο μυαλό μας αλλά δεν αποτυπώνονται στο αποτέλεσμα.
Αυτό το πρόβλημα δεν θα μπορούσε να μην επεκταθεί και στην αφήγηση της μεγάλης, της κοινής μας Ιστορίας. Απομονώνουμε φωτογραφίες και θεωρούμε πως το άθροισμά τους μπορεί να γίνει ταινία. Δεν μπορεί, είναι άλλος κώδικας, είναι άλλη τέχνη. Μας έλκουν η εξαίρεση, το ακραίο παράδειγμα, οι πολύ έντονες αποχρώσεις – όπως ο ηρωισμός και η προδοσία – και αδυνατούμε να δούμε όλες τις ενδιάμεσες, που είναι και το κυρίως σώμα της Ιστορίας. Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε και την έλλειψη «ενσυναίσθησης» διαφορετικών εποχών και συγκυριών που μας παρασύρει στο να κρίνουμε ανθρώπους και πράξεις με βάση τις παραμέτρους – ηθικές ή άλλες – της δικής μας εποχής, τότε η διάθλαση τόσο της Ιστορίας όσο και ημών των ιδίων είναι σίγουρη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
