Τι ωραία χώρα το Ηνωμένο Βασίλειο… εκεί γλεντάνε κηδεύοντας βασιλιάδες και ξεφαντώνουν δολοφονώντας πρωθυπουργούς. Η χαρά του κάθε αδικημένου από το «σύστημα» δηλαδή.

Οπως η Αγγλία ήταν η πρώτη δημοκρατική χώρα της νεότερης εποχής, το Ηνωμένο Βασίλειο γίνεται η πρώτη μεταδημοκρατική χώρα: οι πολιτικές διαδικασίες συνεχίζονται κανονικά, ειρηνικά· γίνονται εκλογές, συνεδριάζει η βουλή, ομοίως και το υπουργικό συμβούλιο – αλλά παίρνουν αποφάσεις μόνο για τον εαυτό τους, για τα αξιώματά τους και πώς θα τα μοιραστούν. Οι φορολογούμενοι τους πληρώνουν για να παριστάνουν την εξουσία, ότι δήθεν υπάρχει πολιτικό σύστημα.

Αν πάρουν απόφαση που αφορά άλλους – π.χ. μείωση φορολογίας στους υπερπλούσιους – επεμβαίνουν αμέσως Τράπεζα της Αγγλίας, μέσα επικοινωνίας, επιχειρηματίες, City και ανακαλείται η απόφαση. Παραιτείται ο υπουργός Οικονομικών, αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τον λαό: Γιατί να ενδιαφέρουν τους ψηφοφόρους οι μειώσεις φόρων των υπερπλουσίων αφού δεν επηρεάζονται οι – έτσι ή αλλιώς χαμηλοί – δικοί τους φόροι;

Οι ενδιαφερόμενες όμως αγορές βρετανικών ομολόγων έκαναν τους υπολογισμούς τους, ημερολόγιό μου: η κυβέρνηση μείωνε τους φόρους χωρίς να κάνει περικοπές δαπανών, αυτό θα κόστιζε στον προϋπολογισμό 80 δισεκατομμύρια ευρώ, σε περίοδο διψήφιου πληθωρισμού και ανόδου επιτοκίων.

Ητοι, η κυβέρνηση θα έπρεπε να δανείζεται περισσότερα με μεγαλύτερο επιτόκιο, επιβαρύνοντας έτσι και τα επιτόκια δανεισμού των επιχειρήσεων και αυτών που θέλουν να αγοράσουν σπίτια, ακόμη και αυτών που πληρώνουν με πιστωτική κάρτα – ε, και υπέρ αυτών τελικά επενέβησαν οι «αγορές».

Κωμωδίες και τραγωδίες

Πάει και η πρωθυπουργός λοιπόν… πρωθυπουργός με τη μικρότερη θητεία στην ιστορία της Αγγλίας, της Σκωτίας, της Ουαλίας, της Βόρειας Ιρλανδίας, του συνόλου του Ηνωμένου Βασιλείου, ανεξαρτήτως επισήμου φύλου και σεξουαλικών προτιμήσεων – μόλις 44 ημέρες… δεύτερος σε ολιγοημέρευση ο Τζορτζ Κάνινγκ – αρρώστησε όμως και πέθανε νωρίς ο φιλελεύθερος φιλέλληνας.

l Δεν θυμάμαι αν ήταν ο Μαρξ ή ο Λένιν που έγραψε ότι όταν εγκαθιδρυθεί ο σοσιαλισμός «το κράτος θα μαραθεί» – ευτυχώς το κράτος στο Βασίλειο λειτουργεί μια χαρά: σχολεία, νοσοκομεία, πυροσβεστική, αστυνομία, απορριμματοφόρα, φωτεινοί σηματοδότες, όλοι και όλα επιτελούν με σοβαρότητα, συνέπεια και ευθυκρισία το έργο τους.

Αυτό που μαραίνεται είναι η πολιτική εξουσία: οι βρετανοί πολιτικοί είναι ικανοί μόνο να οργανώνουν μεγαλειώδεις κηδείες βασιλέων, θορυβώδη κυβερνητικά κορωνοπάρτι, θεαματικές δολοφονίες πρωθυπουργών.

Αν σκεφτούμε ότι οι συνάδελφοί τους γύρω-γύρω οργανώνουν πολέμους και επιστρατεύσεις, δοκιμάζουν πυραύλους, εξαπολύουν δρόνους, ανατινάζουν αγωγούς, προσλαμβάνουν μισθοφόρους και τους στέλνουν εδώ και εκεί –  είναι πραγματική ευλογία αυτό που συμβαίνει στη Βρετανία, ημερολόγιό μου.

l Ισως βάλει και ο Τζόνσον υποψηφιότητα, λένε· η βάση των Συντηρητικών, αν τελικά ψηφίσει και αυτή, θα τον εκλέξει – και θα ανοίξει ο δρόμος για την επάνοδο του φίλου του Τραμπ.

Η εκλογή υπερηλίκων είναι ο βενετσιάνικος τρόπος υπονόμευσης της πολιτικής εξουσίας: οι εκλεγόμενοι δόγηδες είχαν πάντα  την ηλικία Μπάιντεν – Τραμπ, για να έχουν οι έμποροι της Βενετίας και το Μεγάλο Συμβούλιο ήσυχο το κεφάλι τους.

l Πρέπει να κάνουμε πρωθυπουργό τον Ανήλικο: θα σπεύσει να τυπώσει δραχμές, θα κλείσει πάλι τις τράπεζες για να εντυπωσιάσει τη σύζυγό του, εμείς δεν θα έχουμε μία – οπότε θα πει ο Ερντογάν «δεν έχει πλιάτσικο εκεί, τι να πάω να κάνω;» και δεν θα έρθει κανένα βράδυ, θα έχουμε ειρήνη, χαρές και γέλια παντοτινά.

l Αλλά το κοινό δεν θέλει μόνο κωμωδίες – αν του έφταναν οι κωμωδίες, ο Σαίξπηρ θα έγραφε μόνο έργα σαν τη «Δωδέκατη Νύχτα», «Το Ονειρο Θερινής Νυκτός», τέτοια πράγματα να ξεκαρδιζόμαστε. Εγραψε όμως και «Μάκβεθ», «Ριχάρδο Γ’», «Αμλετ» για να τα βλέπουμε και να τρώμε τα νύχια μας από την αγωνία και τη φρίκη.

Μετά τον Ανήλικο λοιπόν θα κάνουμε πρωθυπουργό τον Μάκη Βορίδη που σκέπτεται ότι ίσως θα ήταν σωστό να γίνεται «χημικός ευνουχισμός» των παιδεραστών. Νομίζω πως, αν τον ενθαρρύνουμε επαρκώς, θα νομοθετήσει τελικά τον παλιό, γνωστό, καλό και αποτελεσματικό χειρουργικό ευνουχισμό – δημόσιο, στην πλατεία Συντάγματος, να τους τα κόβουν των αλητών χωρίς αναισθητικό και εμείς από κάτω να επευφημούμε και να χειροκροτούμε μανιωδώς.

Ισως μάλιστα θα ήταν καλύτερα να τους τα κόβουν τα ίδια τα θύματα – αυτό μπορεί να εφαρμοστεί και στη χημική μέθοδο, να τους κάνουν την ένεση τα θύματα. Κάτι τέτοιο θα βοηθήσει στην εντελέστερη απονομή δικαιοσύνης: να καθιερωθεί σαν «ορδαλία», ordalie, ordeal, θεοκρισία· να μη γίνονται δίκες που αργούν πολύ, ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει και άντε να βρεις άκρη. Να καλείται το θύμα: «λες ότι σε βίασε, ιδού το νυστέρι, κόψ’ τα» (ή «ιδού η ένεση»). Αν διστάζει, να αθωώνεται ο κατηγορηθείς.

Η ψυχή του τσεκουριού

Και αν ο βιασμός έχει γίνει από γυναίκα; Τι να της κόβει το θύμα; Τι ένεση πρέπει να γίνεται; Υπάρχουν ανοιχτά ζητήματα, πρέπει να μελετηθεί το θέμα, όπως είπε και ο Μάκης Βορίδης.

Στις περιπτώσεις που ίσως συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε τις κουραστικές και ανιαρές δικαστικές διαδικασίες ο Μάκης Βορίδης διακήρυξε ότι για τους παιδεραστές τα «ισόβια να είναι ισόβια» και, επιπλέον, «Αν έχεις έναν τρομοκράτη ο οποίος έχει σκοτώσει 17 ανθρώπους και ουδέποτε έχει μεταμεληθεί, αυτός γιατί δεν πρέπει να εκτίσει ισόβια, να μείνει όλη του τη ζωή στη φυλακή;».

l Ο Αριστοτέλης, προσπαθώντας στο Περί Ψυχής (412b12-15) να εξηγήσει τι είναι η ψυχή ως «εντελέχεια και ουσία έμβιου σώματος», φέρνει το παράδειγμα άψυχου εργαλείου, του τσεκουριού: σε αυτή την περίπτωση, «η ουσία του θα ήταν να είναι τσεκούρι, και αυτό θα ήταν και η ψυχή του. Αν όμως η ψυχή του χωριζόταν από [την ύλη] του τσεκουριού, δεν θα ήταν πλέον τσεκούρι παρά μόνο θα είχε το όνομα. Αλλά, όπως έχουν τα πράγματα, είναι τσεκούρι».

Οπότε, μαζί με το ερώτημα αν πρέπει να αποφυλακίζονται μη μεταμελημένοι τρομοκράτες, τίθεται και το ερώτημα, ημερολόγιό μου, αν δικαιούνται να είναι υπουργοί αυτοί που η ψυχή τους δεν έχει χωριστεί από το εργαλείο του τσεκουριού.

ΓΡΑΜΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟ

Θλιβερά τα δελτία «ειδήσεων»· ολοκληρωτικά, πλέον, παραδομένα στους προσφιλείς και ανέξοδους ρόλους της κλειδαρότρυπας και του λαϊκού δικαστηρίου.
ΣΤΑΥΡΟΣ, ΤΗΛΕΠΛΑΓΚΤΟΣ

Τσιόδρας: Αποτύχαμε παταγωδώς, «εμπιστευτήκαμε την ιδεοληψία και όχι την επιστήμη». Θα ήταν πιο σαφής αν εξειδίκευε «θρησκευτική ιδεοληψία» και πιο ειλικρινής αν ομολογούσε ότι την αναπαρήγαγε και ο ίδιος ψέλνοντας on camera.
Γ. Κ., ΚΥΜΗ

Η επίσημη επιστήριξη της «επίσημης επισύνδεσης» και η εμμονική καταδίκη του Ρredator μήπως είναι υποκριτικά και ο praetereus (παρατρεχάμενος) είναι αληθινά Predator(e) (άρπαγας) ψήφων από τον κ. Ανδρουλάκη; Μήπως, λέω!
ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΒΟΛΗΣ, ΓΛΥΦΑΔΑ

Διδασκαλία Συντακτικού στην τετάρτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου και μεγαλοπρεπές «ο συλληφθέντας» από νεαρό δημοσιογράφο μεγάλου καναλιού της τηλεόρασης. Καιρός να καταρρίψουμε και κανένα τουρκικό ντρόουν…
ΜΑΚΕΔΩΝ ΕΚ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ

Ο αείμνηστος ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαΐδης θα μπορούσε να διασώσει την τιμή της Αριστεράς αν στους κόλπους της δεν εγκαταβιούσε εσμός υβριστών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΑΚΟΣ, ΛΑΡΙΣΑ

Κατάρα Ελληνοφαγίας! Οι Αθάνατοι της Ακαδημίας μας, διαπρέψαντες ως ελληνοφάγοι εξωτερικού (τορπίλισαν την απονομή του Νομπέλ στους Καζαντζάκη – Σικελιανό – Μυριβήλη – Ρίτσο), συνεχίζουν απτόητοι ως ελληνοφάγοι εσωτερικού, αποκλείοντας από ακαδημαϊκό τον μεγαλύτερο σύγχρονο ποιητή μας Τίτο Πατρίκιο! Θλίψη και όνειδος!
ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ΑΘΗΝΑ

Πάει και ο Λύσανδρος του γειτονικού σου επί της Πατησίων Αu Revoir, ο τελευταίος αυθεντικός μπάρμαν της Αθήνας. Ας πιούμε μερικά ποτηράκια ακόμα στη μνήμη του. Sic transit gloria mundi…
Γ. IDI T-ΗΣ, ΑΙΓΙΝΑ

Οταν είσαι 34 χρόνων και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις μια 12χρονη από μια 20χρονη, δεν χρειάζεσαι δικηγόρο ή οφθαλμίατρο αλλά ψυχίατρο.
ΔΕΣΠΩ ΦΡΑΓΚΑΚΗ, ΑΘΗΝΑ

Οποιος δεν παραδέχεται την πρόοδο που έχει συντελεστεί είναι κακόβουλος. Ο Αλέξης εγκαινίαζε μουσαμάδες στο Μετρό ενώ ο Κυριάκος εγκαινιάζει τεντόπανα στο Ελληνικό…
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΧΙΑΣ