Το ΚΙΝΑΛ/ΠαΣοΚ, το κόμμα το οποίο πρόσφατα γεγονότα επανέφεραν στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων μετά από μια μακρά περίοδο διάβασης ερήμου, είναι ένα κομματικό μόρφωμα με αρκετές επικαθήμενες ή μερικώς αλληλοεπικαλυπτόμενες ταυτότητες. Πιο σωστά, πρόκειται για μια πολιτική οντότητα διαμορφωμένη από πολλές επιστρώσεις Ιστορίας: μετενσάρκωση της παλαιοβενιζελικής/αντιβασιλικής παράταξης της οποίας, αρχικά τουλάχιστον, δεν απέστερξε ούτε το μεσσιανικό στοιχείο, εμπλουτισμένο μάλιστα με ισχυρή δόση δημαγωγίας, παροχολογίας, ακραίου ρητορικού ριζοσπαστισμού (αντλούντος και από την εαμική παρακαταθήκη), ευτελισμού της πολιτικής – πρωτίστως στον τομέα της παιδείας -, λαϊκισμού, αλλά και «κομματικού πελατειασμού», γρήγορα ωστόσο μετακινήθηκε προς την ηθική της ευθύνης. Λειτούργησε μάλιστα, σε δύσκολες καταστάσεις, εξυγιαντικά για την οικονομία και τους θεσμούς (μεταξύ άλλων αφαίρεσε από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία τη δυνατότητα να διαμορφώνει με ευτέλεια και ιδιοτέλεια το θεσμικό πλαίσιο για τη διεξαγωγή της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης), από ένα σημείο δε και πέρα επέδειξε και νοοτροπία αυτοθυσίας χάριν της σωτηρίας του τόπου. (Εστω και αν η στάση του προς τις Συμφωνίες των Πρεσπών αποτέλεσε παλιδρόμηση…)
Ο πραγματισμός του, λοιπόν, σε κρίσιμες για τον τόπο στιγμές ενίσχυσε τους παραδοσιακούς ιστορικούς δεσμούς της παράταξης με τα ανώτερα κοινωνικοπολιτισμικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, οδηγώντας ωστόσο τις σχέσεις της σε ρήξη με τον κοινωνικό βυθό, πολλώ μάλλον ασφαλώς με τον κοινωνικό απόπατο (κάτι που της στέρησε τον χαρακτήρα του μαζικού κόμματος, οδηγώντας τη για μακρό διάστημα στο πολιτικό περιθώριο).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
