Είναι συγκίνηση, αυτές τις γιορτινές ημέρες, ημέρες συγγνώμης και αγάπης, να μου έχει δοθεί από τη μοίρα η ευλογία να γιορτάσω μαζί με τη Μαρία Καλογεροπούλου την είσοδό της στα 100 της χρόνια.
Πιστεύω πως μονάχα μια τραγουδίστρια της όπερας μπορεί να μιλήσει για το δέος, τον τρόμο που οδηγεί στην υπέρβαση και το πώς καλείται ένας μουσικός-τραγουδιστής να προσεγγίσει αυτή τη διαδρομή της αναμέτρησης του ανθρώπου με τον Θεό και να αγγίξει με σεβασμό το θείο μήνυμά του.
Μια ύπαρξη που στο πέρασμά της δημιούργησε ένα σύμπαν, έναν αστερισμό. Αυτή είναι η Μαρία που πέρασε στην ιστορία της μουσικής, του μελοδράματος, ως Μαρία Κάλλας.
Η Μαρία Καλογεροπούλου προσέγγισε και βυθίστηκε στη μουσική και στο χρέος προς αυτό το υπέρτατο δώρο που της χαρίστηκε με μια αυταπάρνηση και μια αρχοντιά, θα έλεγα, που δεν είναι ξιπασιά που συναντούμε συχνά σε αυτόν τον χώρο.
Εζησε την επιτυχία, όχι με έπαρση αλλά με συντριβή, νοώθοντας μεγαλύτερη ευθύνη για την επόμενη αναμέτρηση.
Δεν πιστεύω να υπήρξε άλλη καλλιτέχνις που δόθηκε στην τέχνη αυτή με τόση αυτοκαταστροφική, θα έλεγα, ένταση, ώστε να περάσει το όραμα του δημιουργού-συνθέτη και την ερμηνεία του ποιητή που το έπλασε σε στίχο έως τον τραγουδιστή που θα το μεταφέρει.
Η φωνή ήταν το σώμα και η ψυχή της, δεν ήταν ένα εργαλείο υπεροχής!
Ηταν ένα όργανο προορισμένο να υποταχθεί, για να προσφερθεί στην τέχνη που υπηρετεί, για να δώσει χαρά και έκσταση.
Αυτές τις περιοχές και διαδρομές τις γνωρίζω˙ γι’ αυτό ευχαριστώ για την τιμή που μου έγινε να μιλήσω για την υπέρτατη Prima-Donna και να ευχηθώ να γίνει η Ακαδημία της Λυρικής Τέχνης στο όνομα και στο σπίτι από όπου ξεκίνησε αυτή η μυθική μορφή.
Η κυρία Βάσω Παπαντωνίου είναι μουσικός, σοπράνο, ιδρύτρια και πρόεδρος της Ακαδημίας Λυρικής Τέχνης «Μαρία Κάλλας»
