Το 1549 ο Ζοακίμ ντι Μπελαί (Joachim du Bellay) έγραψε το «μανιφέστο», κατά κάποιον τρόπο, των καινοτόμων στην εποχή τους ποιητών της Pléiade, πιο γνωστός από τους οποίους μάς είναι ο Πιερ Ρονσάρ. Το κείμενο αυτό έφερε τον ενδεικτικό τίτλο «Défense et illustration de la langue française». Ελληνιστί, κατά μετάφρασιν των παλαιοτέρων, «Αμυνα και στολισμός της γαλλικής γλώσσης». Σε πιο σημερινά ελληνικά, έχει αποδοθεί «Υπεράσπιση και κλέος της γαλλικής γλώσσας», εξού και ο τίτλος του σημερινού κειμένου.
Πριν από λίγους μήνες στη στήλη «Γλωσσίδια», που γράφω στο «Βιβλιοδρόμιο» των «Νέων του Σαββατοκύριακου», αναφερόμουν στο πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί απολύτως ακριβής όρος για λέξεις όπως το galant. Παραθέτοντας πιθανές ελληνικές μεταφράσεις (πρώτα θα βγει η ψυχή μου, και ύστερα το χούι…) έγραφα χαρακτηριστικά «ιπποτικός, γενναιόδωρος, κιμπάρης, γαλάντης, γαλαντόμος, αβρός, περιποιητικός, φιλόφρων, φιλοφρονητικός, ευκοινώνητος, ευγενής», για να καταλήξω ότι ο galant μπορεί να είναι λίγο απ’ όλα αυτά, χωρίς ωστόσο κανένας από τους όρους που προηγήθηκαν να αποδίδει ακριβώς την πρωτότυπη λέξη. Το ίδιο ισχύει ασφαλώς και για την παράγωγη λέξη galanterie, την οποία ωστόσο, για τις ανάγκες όσων θέλω να υποστηρίξω, θα επιλέξω να την πω αβρότητα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
