Η τουρκική κίνηση προέκτασης των διεκδικήσεών της επί της ελλαδικής υφαλοκρηπίδας αποτελεί τη σοβαρότερη απειλή κατά των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων μετά τη διατύπωση της θεωρίας των Γκρίζων Ζωνών. Η πρόκληση αυτή δεν είναι ωστόσο κάτι το καινοφανές, ούτε πρέπει να προκαλεί πανικό. Η απάντηση στην Τουρκία δεν θα δοθεί μέσω τηλεοπτικών διαγωνισμών όπου θα κερδίσει εκείνος που φωνάζει περισσότερο. Θα δοθεί μέσω της ψύχραιμης ανάλυσης και της αξιοποίησης των τρωτών σημείων μιας ριψοκίνδυνης τουρκικής ενέργειας που ενδεχομένως αναδεικνύει το γεγονός ότι η Αγκυρα έχει φτάσει ή ξεπεράσει τα όρια της κατά Paul Kennedy υπερεξάπλωσής της.
Από το 2012 η Τουρκία θεωρεί ότι μια τεράστια θαλάσσια ζώνη που παρεμβάλλεται μεταξύ του 28ου και του 32ου μεσημβρινού επικάθεται στην υφαλοκρηπίδα της, εκμηδενίζοντας την επήρεια όλων των παρεμβαλλόμενων νησιών (σύμπλεγμα Μεγίστης) αλλά και νησιωτικών κρατών (Κύπρος). Σε αντίθεση με όσους ενδεχομένως να θεωρούν ότι η παρούσα κατάσταση προκλήθηκε λόγω του ενεργειακού προγράμματος της Κύπρου, η πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκία διεκδίκησε το βόρειο ήμισυ της Ανατολικής Μεσογείου μετά την εδραίωση του ρήγματος στις σχέσεις της με το Ισραήλ και όταν είχε απέναντί της στην Αίγυπτο την κυβέρνηση του Αδελφού Μουσουλμάνου Μόρσι.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
