Είναι θλιβερό ότι δεν έχομε πετύχει, ως κοινωνία, να διαχειριστούμε την Παιδεία ως «εθνικό θέμα ύψιστης σημασίας». Πρέπει να πούμε απερίφραστα ότι και στα Πανεπιστήμια, δυστυχώς, ζουν και βασιλεύουν θύλακες, που πόρρω απέχουν από την ακαδημαϊκή κανονικότητα. Θύλακες που εμποδίζουν το δημόσιο Πανεπιστήμιο να είναι φάρος και πυξίδα για τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, για την ανάπτυξη και για τον πολιτισμό. Να είναι χώρος πρότυπο ιδιαίτερα για τους νέους μας.
Οι διαχρονικές νομοθετικές προσπάθειες βελτίωσης της δομής και λειτουργίας των ΑΕΙ της χώρας, μετά τον Ν. 1268/1982, δεν απάλειψαν παθογένειες και προβλήματα γιατί οι θιγόμενοι τις ακύρωσαν εν τη γενέσει τους. Και οι θιγόμενοι ανήκουν σε δύο κυρίως κατηγορίες. Αυτοί που το επιστημονικό status quo τους είναι σε αναντιστοιχία με κάθε βελτιωτική αλλαγή, γιατί βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις αναξιοκρατικά, εκμεταλλευόμενοι τα παράθυρα της νομοθεσίας και την αναξιοκρατική συμπεριφορά ομοίων τους (όμοιος ομοίω…!) και αυτοί που, καθηλωμένοι σε δόγματα του παρελθόντος, προσκομίζουν οφέλη και δύναμη από τις κάθε μορφής δοσοληψίες. Η πλειοψηφία των παραπάνω καλύπτουν τη δήθεν αντίστασή/αντίδρασή τους με μανδύα ιδεοληψιών, ότι τα ΑΕΙ πρέπει να είναι χώροι αναξιοκρατίας, α-λογοδοσίας, ασυδοσίας και ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς. Η ιδιοτελής επιλεκτική προοδευτική αντιδραστικότητα γίνεται ανάχωμα στην πρόοδο και εν τέλει στην αξιοποίηση των λαμπρών μυαλών των νέων μας για το καλό τους, πάνω απ’ όλα αλλά και γενικότερα της χώρας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
