Δεν υπάρχει καμία φράση, καμία ρήση που να αντέχει στα ακραία παραδείγματα. Ολες σχετίζονται και επαληθεύονται γύρω από τον μέσο όρο, ίσως και λίγο παραπέρα, αλλά ποτέ στα άκρα. Ενα από τα προβλήματα του διαλόγου – είτε του δημόσιου είτε της προσωπικής μας ζωής – είναι πως πιάνοντας τις ακραίες περιπτώσεις ακυρώνουμε οποιοδήποτε επιχείρημα και οποιαδήποτε συμβουλή. Αν η ροπή σου είναι να βρίσκεις τα κενά σημεία, δυσκολεύεσαι να βρεθείς με ανθρώπους σε κοινούς τόπους.
Η καταβύθισή σου μέχρι το έσχατο στρώμα της ανάλυσης μπορεί να σου δίνει ένα πρόσκαιρο πλεονέκτημα και το χρίσμα ενός αναλυτή που πιάνει όλες τις δυνατές περιπτώσεις και πιθανότητες, αλλά εκείνο που χάνεις είναι σπουδαιότερο. Είναι το να ρέεις όμορφα, ήσυχα. Να γίνεσαι το αντικείμενο και όχι το υποκείμενο της ανάλυσης, να ζεις με τις πιθανότητες του μέσου όρου, δεν είναι κακό. Αλλιώς δεν θα μπαίναμε ποτέ σε αεροπλάνο, δεν θα οδηγούσαμε, δεν θα κάναμε μια σειρά από πράγματα που έχουν σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες. Αλλιώς στη ρήση του Νίτσε «ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» θα συμπληρώναμε τον σκεπτικισμό «ναι, μπορεί να μη σε σκοτώσει, αλλά να σε αφήσει φυτό» και έτσι θα χάναμε όλο το φορτίο παρηγοριάς που έχει μια φράση η οποία αφορά τις πολλές πιθανότητες και όχι τις λίγες ακραίες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
