Παλαιότερα αλλά και πιο πρόσφατα, έχω υποστηρίξει σε κείμενά μου ότι την Ελλάδα την κυβερνά όποιος κερδίζει τον μεσαίο χώρο, αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε Κέντρο. Υπάρχει, με άλλα λόγια, ένα περίπου 10%, ίσως και λίγο περισσότερο, που μετατοπίζεται από εκλογές σε εκλογές και που αναδεικνύει τον νικητή. Μάλιστα, θα έλεγα ότι σε μεγάλο βαθμό αυτό ισχύει όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και γενικότερα. Στη Μεγάλη Βρετανία, λόγου χάριν, οι πρόσφατες εκλογές δείχνουν να επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Με ηγέτη κάποιον παλαιοαριστερό σαν τον Κόρμπιν, το Εργατικό Κόμμα μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να συσπειρώσει τον κύριο όγκο των παραδοσιακών ψηφοφόρων του, γύρω στο 30%, όμως κυβέρνηση δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει. Το αναγκαίο 5%-10% παραπάνω που χρειάζεται για να κερδίσει τις εκλογές απαιτεί πιο «κεντρώες» πολιτικές, αποδεκτές από μέρος της μεσαίας τάξης, σαν αυτές που πρότεινε και προωθούσε, για παράδειγμα, ο Τόνι Μπλερ. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, μπορεί να μην άρεσε στους παρ’ ημίν και αλλαχού «ακραιφνείς» της αριστεράς, αλλά είχε κερδίσει τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, εξασφαλίζοντας στους Εργατικούς τη διακυβέρνηση της χώρας για δεκατρία(!) συνεχή χρόνια, από το 1997 έως το 2010.
Κάπως έτσι, πείθοντας κεντρώους, κεντροαριστερούς ή ακόμα και αριστερούς ψηφοφόρους, κέρδισε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης τις εκλογές. Μάλιστα, κατά σχεδόν κοινή ομολογία, κάθε μέρα που περνάει η διείσδυσή του στο Κέντρο φαίνεται να εδραιώνεται μάλλον παρά να ατονεί (όπως, ίσως, προσδοκούσαν ορισμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ). Αυτή η διείσδυση, και δυνάμει ηγεμονία, στον χώρο του Κέντρου έχει δύο πυλώνες. Αφενός τις ακολουθούμενες πολιτικές και τα μέτρα που λαμβάνονται, και αφετέρου κάποια από τα πρόσωπα που στελεχώνουν καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού και που κάθε άλλο παρά δεξιοί – και ακόμα λιγότερο, βέβαια, ακροδεξιοί – θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
