Από το ζενίθ στην τσουλήθρα

Υπάρχουν φορές – συχνά στις γιορτές, μα όχι πάντα – που νιώθω μέσα μου αυτό που ο νευρολόγος Ολιβερ Σακς ονομάζει «ταραγμένη απελπισία»: το συναίσθημα ότι τίποτα απ’ όσα έχω κάνει ή θα κάνω ποτέ στη ζωή μου δεν έχει νόημα, μαζί με την επιτακτική, σωματική σχεδόν ανάγκη να του ξεφύγω. Δεν είναι κατάθλιψη· στην κατάθλιψη έχεις σηκώσει τα χέρια ψηλά, νιώθεις πως δε θα βρεις το νόημα ποτέ. Στην ταραγμένη απελπισία έχεις ακόμα την ελπίδα, μα μοιάζει να έχεις χάσει κάθε μνήμη ή εργαλείο του πώς να το κάνεις. Η ταραγμένη απελπισία είναι μια πτωτική πορεία που, αν δεν τη σταματήσεις, καταλήγει στην κατάθλιψη.

Τίποτα απ’ όσα γράφω δεν είναι άγνωστο για τους ανθρώπους που πάσχουν, όπως εγώ, από διπολική διαταραχή, ή αλλιώς μανιοκατάθλιψη – αυτή την εναλλαγή ακραίων συναισθηματικών καταστάσεων, από τη μανία ή την υπομανία, στην κατάθλιψη.