Το μοντέλο έθνος-κράτος, όταν εμφανίστηκε τον 19ο αιώνα στην Κεντρική Ευρώπη ως ένα εξιδανικευμένο οικοδόμημα, αποτέλεσε μια σημαντική αφετηρία στη διάλυση και στον κατακερματισμό πολυεθνικών φορέων όπως η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία είχε συγκεντρώσει στη δομή της πολλές διαφορετικές ταυτότητες και σχέσεις από κοινωνικο-πολιτική άποψη, λόγω της πολιτικής παραμόρφωσης που είχε υποστεί στη θεσμική διοίκηση του κράτους, αντιμετώπισε κυρίως από τον 18ο αιώνα ένοπλους αγώνες διαφόρων εθνών στον βαλκανικό χώρο, τα οποία ήθελαν να αποκτήσουν κρατική υπόσταση. Ως αποτέλεσμα αυτών των εξεγέρσεων που ξεκίνησαν στα Βαλκάνια, η Ελλάδα, που απέκτησε πρώτη την ανεξαρτησία της, λόγω του ότι συμβόλισε τη χρεοκοπία του συστήματος Pax-Ottomana και την απαρχή των εδαφικών απωλειών της Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη, μετέτρεψε την έννοια «Ελλάδα» στην εθνική τουρκική μνήμη από «millet-i sadıka/πιστό έθνος» σε «προδοτικό έθνος».
Στην ιστορία της Τουρκίας, η εξέγερση του Μοριά το 1821 είναι ένα ιστορικό συμβάν που πρώτη φορά έφερε στην επιφάνεια τα αισθήματα θυμού που μπορούσαν να θεωρηθούν «αρνητική εγγραφή» κατά των Ελλήνων. Διότι, όταν αξιολογείται από την οπτική της πολιτικής ψυχολογίας, η απώλεια ενός ατόμου ή ενός αντικειμένου ξεκινά τη διαδικασία του πόνου και του πένθους και τελικά το πένθος μετατρέπεται σε θυμό. Ωστόσο, δεδομένου ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να υπάρξει θρήνος στις πολιτικά και στρατιωτικά εξευτελιστικές καταστροφές, η διαδικασία πένθους, που ξεκινά συχνά από την απώλεια και την αλλαγή, μπορεί να είναι δύσκολη υπό ορισμένες συνθήκες, εάν δεν έχει ολοκληρωθεί. Συνεπώς πολιτικές παραχωρήσεις, όπως η παράδοση γης σε μια περιοχή στον εχθρό, δεν είναι εύκολο να γίνουν αποδεκτές.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
