Το 1981 το ΠαΣοΚ κέρδισε τις εκλογές και το 1983, με τον νόμο 1397, θεσμοθέτησε το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η ίδρυση του ΕΣΥ αποτέλεσε την πιο σημαντική μεταρρύθμιση της μεταπολιτευτικής περιόδου, με το μεγαλύτερο κοινωνικό όφελος. Επρόκειτο για ιστορική μετάβαση από ένα μη σύστημα στον τομέα των υπηρεσιών υγείας, το οποίο κάλυπτε λίαν ανεπαρκώς τις ανάγκες υγείας του πληθυσμού, σε ένα σχέδιο ολοκληρωμένου συστήματος υγείας.
Το 1980 λειτουργούσαν 80 διαφορετικά Ταμεία Υγείας, με σημαντικές διαφοροποιήσεις στην ποιότητα και την ποσότητα των παροχών τους, γεγονός που οδηγούσε σε σοβαρές κοινωνικές ανισότητες. Η χώρα διέθετε 6 νοσοκομειακές κλίνες ανά 1.000 κατοίκους, ενώ θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον 10/1.000 κατοίκους. Το 50% των κλινών ήταν στην Αθήνα και το 20% στη Θεσσαλονίκη, ενώ μόνο το 44% των κλινών ανήκαν στο Δημόσιο. Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) ήταν ανύπαρκτη, με την επαρχία αφημένη στα χέρια άπειρων γιατρών που εκτελούσαν την υποχρεωτική υπηρεσία υπαίθρου. Υπήρχε σημαντική έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού (103/100.000) και πληθώρα γιατρών (254/100.000). Στις προηγμένες χώρες η σχέση γιατρών/νοσηλευτών ήταν αντίστροφη. Η δημόσια δαπάνη υγείας ανερχόταν στο 3,4% του ΑΕΠ, όταν στις χώρες της τότε ΕΟΚ ξεπερνούσε το 5%. Επιπλέον, υπήρχαν ισχυρά πολιτικά, οικονομικά, συντεχνιακά κέντρα αντίστασης σε κάθε επιχειρούμενη αλλαγή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
