Ηδεκαετία 2009-2019 ήταν η δεκαετία της εκδήλωσης μιας κρίσης που επωάστηκε το λιγότερο όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Ηταν η δεκαετία της συνολικής δοκιμασίας των αντοχών της χώρας. Οικονομικών, θεσμικών, κοινωνικών, πολιτικών και κυρίως ηθικών. Τα οικονομικά μεγέθη απομειώθηκαν, η ίδια η κοινωνική διαστρωμάτωση μεταβλήθηκε, οι πολιτικές συμπεριφορές έφτασαν σε οριακό σημείο, οι συνταγματικοί όμως θεσμοί άντεξαν. Η Ελλάδα, παρότι φλέρταρε επικίνδυνα με καταστροφικές επιλογές, παρέμεινε εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου και έθεσε υπό έλεγχο τη δημοσιονομική της κατάσταση. Το κόστος που καταβλήθηκε λόγω της εσωτερικής αμφιθυμίας, της πολιτικής παλινδρόμησης και της ακατάβλητης γοητείας του λαϊκισμού είναι μεγαλύτερο από αυτό που καταβλήθηκε λόγω της τεχνικής ανεπάρκειας των θεσμών μπροστά σε καινοφανείς καταστάσεις και της πολιτικής μυωπίας που χαρακτηρίζει συχνά τα κέντρα λήψης των ευρωπαϊκών αποφάσεων.
Το ερώτημα είναι αν αυτή η δεκαετία της κρίσης κατέληξε να είναι και η δεκαετία της επίγνωσης. Του εθνικού και κοινωνικού αναστοχασμού. Της ex post αξιολόγησης συλλογικών και ατομικών επιλογών που έμοιαζαν αυτονόητες και εύκολες, αλλά δεν είχαν ούτε σταθερό υπόβαθρο, ούτε ασφαλή προοπτική. Η επιστροφή στην κανονικότητα μιας χώρας-μέλους της ΕΕ και της ευρωζώνης δεν αρκεί να διακηρύσσεται. Πρέπει να συνοδεύεται από την αναγκαία εγρήγορση για την προστασία του εθνικού κεκτημένου που ξεκινά από το τιμαλφές της ευρωπαϊκής φιλελεύθερης δημοκρατίας, προϋποθέτει την κοινωνική συνοχή και κινητοποιεί όλες τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου σε μια αναπτυξιακή πανστρατιά. Χωρίς τίποτα να είναι αυτονόητο ή εύκολο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
