Διπλό το ερέθισμα για το σημερινό κείμενο. Από τη μια, η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Από την άλλη, η αγανάκτηση που ένιωσα παρακολουθώντας ένα άσχετο εκ πρώτης όψεως αφιέρωμα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης από την ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ, το 1968.
Και αν για το 1974 είμαστε όλοι λίγο-πολύ ενήμεροι τι συνέβη, δεν ισχύει καθόλου το ίδιο για την ΑΕΚ και για το Κύπελλο του 1968. Το 1968 λοιπόν η ΑΕΚ είχε καταφέρει να φτάσει στον τελικό ενός (σχετικά ελάσσονος) θεσμού που λεγόταν Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, στο μπάσκετ. Βάσει των αποτελεσμάτων ή για κάποιον άλλο λόγο τον οποίο δεν θυμάμαι, ο τελικός επρόκειτο να διεξαχθεί στην Πράγα, έδρα της Σλάβια, αντιπάλου της ΑΕΚ. Ο πονηρός Ασλανίδης, ο οποίος ήξερε να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, που ήταν πρωτίστως η προπαγάνδα μέσω του αθλητισμού (βλ. και Γουέμπλεϊ), δελέασε τους Τσέχους, ώστε να δεχτούν να παίξουν τον τελικό στο Παναθηναϊκό Στάδιο (αν και ήδη το 1968 ήταν τερατώδες να γίνονται παιχνίδια μπάσκετ σε ανοιχτό γήπεδο), υποσχόμενος, απ’ ό,τι λέγεται, διπλά χρήματα απ’ όσα θα εισέπρατταν ακόμα και αν γέμιζε το γήπεδο στην Πράγα. Σταματάω εδώ τα αμιγώς ενημερωτικά, χωρίς καν να υιοθετήσω την άποψη ότι οι Τσέχοι δεν έδειξαν και μεγάλο πάθος για τη νίκη, και βέβαια χωρίς όσα προηγήθηκαν να μειώνουν στο ελάχιστο την ηρωική προσπάθεια που κατέβαλαν για τη νίκη παιδιά όπως ο μακαρίτης Αμερικάνος, ο Ζούπας, ο Τρόντζος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
