Τις τελευταίες ημέρες, μαζική έλευση προσφύγων και μεταναστών από εμπόλεμες ζώνες ή περιοχές και χώρες με ιδιαζόντως δυσχερείς συνθήκες ζωής πραγματοποιείται στα ελληνοτουρκικά χερσαία σύνορα στον Εβρο και στα νησιά του Αιγαίου. Η τουρκική ηγεσία μεθοδεύει αυτή τη μετακίνηση και διευκολύνει χιλιάδες ανθρώπους να κατευθυνθούν προς τα σύνορα της Ελλάδας, σε μια απόπειρα αξιοποίησης του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος ως μοχλού πίεσης προς τη χώρα μας και την ΕΕ. Συμπολίτες μας εδώ αλλά και άτομα ή φορείς εκτός Ελλάδας υποστηρίζουν την ελεύθερη μετακίνηση και διέλευση όσων επιθυμούν. Παρά τις καλές προθέσεις και την αλληλέγγυα διάθεση, αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς εγγυήσεις και ευρύτερη στήριξη προς τη χώρα μας. Η Ελλάδα δεν μπορεί να ανοίξει τα σύνορα χωρίς να προστατεύσει την εθνική ασφάλεια και να αποτρέψει την είσοδο ατόμων με άλλες ιδιότητες που ενδέχεται να προβούν σε κακόβουλες και απειλητικές για τη χώρα ενέργειες. Η Ελλάδα δεν μπορεί να ανοίξει τα σύνορα χωρίς επαρκή προετοιμασία για υποδοχή μεγάλου αριθμού ανθρώπων διότι θα οξυνθεί μια ήδη οριακή κατάσταση, ιδιαίτερα στα νησιά του Ανατ. Αιγαίου, με εξαιρετικά δυσμενείς προοπτικές τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Η Ελλάδα δεν μπορεί να ανοίξει τα σύνορα χωρίς στήριξη και συνεργασία με άλλες χώρες, ειδικά τις χώρες της ΕΕ, που αποτελούν το βασικό σημείο αναφοράς της, αλλά και τις Βαλκανικές χώρες σε πολιτικό, οικονομικό και επιχειρησιακό επίπεδο.
Η ανεπαρκής υποστήριξη της χώρας μας αλλά και η περιορισμένη ανταπόκριση πολλών χωρών της ΕΕ στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα προκαλούν δικαίως πικρία και απογοήτευση. Αυτός όμως είναι ο ζωτικός χώρος της Ελλάδας. Αποτελεί μέλος της ΕΕ και τμήμα της Ευρώπης (όπου συνυπάρχουν διαφορετικά συμφέρονται και λογικές), ενώ γειτονεύει με μια εξαιρετικά ταραγμένη περιοχή του κόσμου. Η διαπραγμάτευση, η πίεση, η διαμόρφωση συμμαχιών μέσα στην ΕΕ, η επανεξέταση ρυθμίσεων όπως η Συμφωνία/Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας και οι ευρωπαϊκές πολιτικές ασύλου είναι διαδικασίες κοπιώδεις, βασανιστικά αργές ίσως αλλά απαράκαμπτες. Επίσης, η διεθνοποίηση του ζητήματος αλλά και η ενημέρωση και κινητοποίηση της κοινής γνώμης και των πολιτών σε διαφορετικές χώρες δεν πρέπει να υποτιμώνται διότι δημιουργούν μοχλούς πίεσης και καταπολεμούν την άγνοια, τον εφησυχασμό και την αδιαφορία. Οι ταραγμένες σχέσεις με την Τουρκία, τέλος, δεν πρέπει να αποκλείσουν κάθε δίαυλο επικοινωνίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
