Ανορθολογισμοί μιας ορθότητας

Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι οι αξίες που προώθησε η έννοια της πολιτικής ορθότητας και η πρακτική της κατά τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες δεν υπηρέτησαν την ιδέα του ανθρωπισμού, την οποία αμαύρωναν, και αμαυρώνουν ακόμη, τα φανερά ή λανθάνοντα στοιχεία ρατσισμού που υπάρχουν στην πλειονότητα των ανθρώπων, του Δυτικού κόσμου κυρίως. Αλλά και κανείς δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί σοβαρός αν αμφισβητούσε το ότι οι υπερβολές της πολιτικής ορθότητας έχουν φτάσει στο άλλο άκρο· ότι κατέληξαν σε ένα δόγμα αντίστοιχο με εκείνο που η πολιτική ορθότητα αγωνιζόταν να εξαλείψει, σε μια παραλλαγή του που αγγίζει τα όρια της γελοιότητας υπονομεύοντας το υγιές επιθυμούμενο.

Τα επακόλουθα της μη συμμόρφωσης με τις επιταγές αυτού του νέου δόγματος τα βιώνουμε, και τα βλέπουμε, καθημερινώς. Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να διαφωνήσει ή να εκφράσει δημοσίως την αντίθεσή του με αυτές. Τον περιμένει η κατακραυγή των υπέρμετρα ορθοφρονούντων, που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα, η οποία λειτουργεί με όρους ανακριτικούς ηθικά ανάλογους με εκείνους της Ιεράς Εξέτασης. Θα λοιδορηθεί ως μη προοδευτικός, ως συντηρητικός και αντιδραστικός, ακόμη και αν η πολιτεία του – πριν διαπράξει το αμάρτημα της ασέβειας προς τους ιερούς κανόνες − δείχνει το αντίθετο. Η ελάχιστη ποινή που θα του επιβληθεί, πέρα από εκείνη της λοιδορίας που ήδη ανέφερα, και αν δεν αποφασιστούν κυρώσεις βαρύτερες (να χάσει τη δουλειά του, να εκβληθεί από κάποιο συλλογικό όργανο, να υποστεί κάποια δίωξη), θα είναι ο παθολογικός χαρακτηρισμός του ως -φοβικού, σύνθετος με το όνομα κάποιας ετερότητας εναντίον της οποίας υποτίθεται ότι εστράφη.