Ανώριμη δημοκρατία και «δεξιά παλινόρθωση»

Η δημοκρατία στη χώρα μας δεν κινδυνεύει. Ισως λόγω του ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής φρόντισε να την εντάξει στην Ευρώπη και ο Κώστας Σημίτης να την τοποθετήσει στον πυρήνα της. Παρά τις έκτοτε προσπάθειες πολλών – κυρίως με το δημοψήφισμα του Ιουνίου του 2015 – να βγάλουν τη χώρα από τις ράγες του ευρωπαϊκού τρένου, αυτό δεν επιτεύχθηκε. Είναι άλλο όμως να διαπιστώνεται ότι η δημοκρατία δεν κινδυνεύει και άλλο να υποστηρίζεται ότι η δημοκρατία μας είναι ώριμη. Είναι ανώριμη, και μάλιστα σε ιδιαίτερα κρίσιμους τομείς.

Ενα πρώτο παράδειγμα για την ανωριμότητα της δημοκρατίας μας είναι ο χαρακτήρας της δικής μας ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτή δεν προέκυψε όπως η ευρωπαϊκή αντίστοιχη από την ταυτόχρονη αμφισβήτηση πτυχών της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του κομμουνιστικού μοντέλου. Προέκυψε από τον μετά το 2008 μετασχηματισμό τμήματος του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος σε ρεύμα αριστερού ριζοσπαστισμού και από εκεί σε κόμμα σουπερμάρκετ ή κόμμα-καρτέλ. Οι κομμουνιστογενείς καταβολές του ελληνικού αριστερού ριζοσπαστισμού κάνουν ευεξήγητες απόψεις αδιανόητες για οποιοδήποτε αντίστοιχο ευρωπαϊκό κόμμα. Και τέτοιες είναι οι λενινιστικές απόψεις του τύπου «έχουμε την κυβέρνηση, όχι όμως και την εξουσία». Η ανωριμότητα της δημοκρατίας μας αντανακλάται και στην ιδεολογική ασυλία που απολαμβάνει το «σοβαρό» σταλινικό ΚΚΕ στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται αυτή η άποψη. Μια άλλη πλευρά ανωριμότητας είναι η απουσία ενός κλασικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Το ΠαΣοΚ δεν ήταν και δεν είναι τέτοιο, παρά τις προσπάθειες της περιόδου 1996-2004. Οσοι ζητούν την επιστροφή στο ΠαΣοΚ, αναστέλλουν την εμφάνιση ενός πραγματικά ελληνικού σοσιαλδημοκρατικού πόλου. Κόντρα στη λογική πως μόνο το ΠαΣοΚ μάς έχει μείνει, νέοι άνθρωποι καλούνται να γίνουν επισπεύδοντες της διεκδίκησης αυτού του πόλου. Δεν θα χάσουν.