Οι κρίσεις είναι δύσκολες για τις κυβερνήσεις και κανονικές παγίδες για τις αντιπολιτεύσεις. Ιδίως αυτές οι κρίσεις που σχετίζονται με παγκόσμιες δυναμικές και έχουν πολυσύνθετη φύση όπως η σημερινή κατάσταση ανάγκης. Οι κυβερνήσεις χειρίζονται διοικητικές μηχανές προσπαθώντας να ισορροπήσουν αντικρουόμενα συμφέροντα και αξίες. Συχνά δεν τα καταφέρνουν καλά, άλλοτε γιατί τελικά υποχωρούν σε πιέσεις επαγγελματικών ομάδων ή τοπικών κοινωνιών (όπως έγινε το καλοκαίρι με τον τουρισμό), άλλοτε γιατί αιφνιδιάζονται από τη βιαιότητα της πανδημίας και προηγούμενοι υπολογισμοί τους διαψεύδονται. Αυτό φυσικά αφορά τη δική μας περίπτωση, όπως και άλλες στην Ευρώπη. Με μια έννοια, η πανδημία αποκάλυψε την ανεπάρκεια των πολιτικών και διοικητικών μηχανισμών στα περισσότερα εθνικά κράτη, ανεξάρτητα από συγκυριακές κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές πλειοψηφίες: φανέρωσε την αδυναμία ακόμα και των πιο σύγχρονων κρατών να αναμετρηθούν με πολλαπλές, παράλληλες απαιτήσεις. Η γρήγορη κινητοποίηση πόρων και ειδικευμένου επιστημονικού δυναμικού, η συντήρηση μιας στοιχειώδους οικονομικής βάσης, η εφαρμογή ασφαλών πρωτοκόλλων σε ομάδες του πληθυσμού που δεν μπορούν να συναισθανθούν τον βιολογικό κίνδυνο (νέοι, για παράδειγμα), όλα αυτά είναι στο φόντο των ορατών αποτυχιών της πολιτικής αυτό το διάστημα.
Σε αυτή λοιπόν την επιδημική συνθήκη οι κυβερνήσεις και τα συστήματα των φιλελεύθερων δημοκρατικών κοινωνιών είναι περισσότερο ευάλωτες και για έναν άλλο λόγο: οι κοινωνίες των ιδιωτών, οι ατομικές επιλογές και οι τρόποι ζωής των συγχρόνων δεν μπορεί να ελεγχθούν και να τυποποιηθούν. Δεν είναι απλώς ένας νομικός πολιτισμός που το απαγορεύει, είναι το ίδιο το concept της ανοιχτής κοινωνίας που δεν μπορεί να αποδεχθεί εύκολα τον σφικτό συντονισμό μεταξύ των πολιτών και των αρχών, μεταξύ της κάθε ατομικής συνείδησης και των εντολών ή των νόμων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
