Εβδομήντα χρόνια συμπληρώθηκαν πρόσφατα από τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπάγου, τον Νοέμβριο του 1952, ως επακόλουθο της καθαρής νίκης του Ελληνικού Συναγερμού (ΕΣ) στις πρόσφατες τότε εκλογές (ΕΣ 49,2%, ΕΠΕΚ και Κόμμα Φιλελευθέρων 34,2%, ΕΔΑ 9,5%). Μέσω του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, μάλιστα, στο οποίο είχε συμφωνήσει και ο Πλαστήρας, το αποτέλεσμα αυτό είχε μεταφραστεί σε 247 έδρες για τον Συναγερμό και μόλις 51 για τον συνασπισμό ΕΠΕΚ-Φιλελευθέρων. Ηταν επίσης η απαρχή μιας δεκαετίας και κάτι (1952-63) κατά την οποία η χώρα άλλαξε τόσο ριζικά, ώστε θα μπορούσε βάσιμα να ισχυριστεί κάποιος πως η Ελλάδα του 1963 μικρή σχέση είχε με εκείνη του 1952. Με πιο σημερινούς όρους θα μπορούσε να γίνει λόγος για ένα πρώτο κύμα εκσυγχρονισμού της χώρας με αφετηρία τη νομισματική αναπροσαρμογή του Απριλίου του 1953 και κορύφωση τους ρυθμούς ανάπτυξης γύρω στο 10% τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960.
Με την ευκαιρία αυτής της αναφοράς στην κυβέρνηση Παπάγου, χρήσιμες θεωρώ επίσης κάποιες επισημάνσεις σχετικές με τον ρόλο και τις επιλογές των Αμερικανών και του Παλατιού κατά την ευρύτερη περίοδο 1947-1963. Κάποιοι που επί χρόνια τούς έτρεφε πολιτικά (ενίοτε, και όχι μόνον πολιτικά) ο «αντιδεξισμός», διακινούν και αναπαράγουν ευρύτατα ένα σχηματικό, μανιχαϊστικό, και τελικά ελάχιστα ανταποκρινόμενο στην πραγματικότητα, αφήγημα: ότι τόσο ο «αμερικανικός παράγων» όσο και ο βασιλιάς Παύλος (1947-1964) ευνοούσαν αναφανδόν και συστηματικά τα κόμματα της λεγόμενης συντηρητικής παράταξης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
