Το πολιτικό σκηνικό στην Τουρκία χαρακτηρίζεται εδώ και καιρό από βαθιά πόλωση, δημοκρατικό έλλειμμα και σημαντική οπισθοδρόμηση στα ανθρώπινα δικαιώματα. Αν και οι διεθνείς πολιτικοί αναλυτές επικεντρώνουν στο τρίπτυχο Ερντογάν – κυβερνών ΑΚΡ – εθνικιστικό MHP, η τουρκική αντιπολίτευση παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον, καθώς εμφανίζει έντονες ενδείξεις βαθιάς αλλαγής. Αναγκασμένα να λειτουργήσουν σε ένα περιβάλλον «ανταγωνιστικού αυταρχισμού», τα τρία μεγαλύτερα κόμματά της – το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), το Καλό Κόμμα (iYi) και το Κόμμα της Δημοκρατίας και της Προόδου (DEVA) – διέρχονται μία πολυδιάστατη διαδικασία μεταβολής και προσαρμογής στις αναδυόμενες ανάγκες και προσδοκίες ενός ολοένα και μεγαλύτερου τμήματος της τουρκικής κοινωνίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, φιλοδοξούν να αναδειχθούν ως μία μείζων εναλλακτική πολιτική και κυβερνητική πρόταση. Ενα τέτοιο ενδεχόμενο καθίσταται ορατό μέσα από συγκεκριμένα «ρήγματα» μετασχηματισμού, τα οποία εντοπίζονται στην αντίληψή τους περί α) εθνικισμού/κουρδικού προβλήματος β) κοσμικότητας (secularism), γ) ατομικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και δ) τουρκικής νεολαίας με έμφαση στη Γενιά Ζ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
