Στη διαδικασία και προπάντων στο momentum της μετάβασης από ένα αυταρχικό καθεστώς στη δημοκρατία, ο ενθουσιασμός που επικρατεί μεταξύ των οπαδών της συγκαλύπτει τις ιδεολογικές διαφορές που θα εμφανιστούν στην πορεία για να προκαλέσουν διαχωρισμούς, συγκρούσεις ή και πόλωση μεταξύ των οπαδών της δημοκρατίας. Τη στιγμή της μετάβασης αλλά και μέχρι να ξεθωριάσει η μνήμη από τα δεινά του αυταρχισμού που έχει προηγηθεί, οι οπαδοί του «παλιού καθεστώτος» θα λουφάξουν ή, απλώς, θα καμουφλαριστούν μεταθέτοντας στο μέλλον την πολιτική ευκαιρία που θα ξαναφέρει αυτούς και τις ιδέες τους στην επιφάνεια. Οπως εύστοχα παρατηρεί η Anne Applebaum («Το Λυκόφως της Δημοκρατίας – Η Σαγήνη του Απολυταρχισμού», Εκδ. Αλεξάνδρεια, 2022), αν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες, οποιαδήποτε κοινωνία μπορεί να στραφεί εναντίον της δημοκρατίας και αυτή την πολιτική ευκαιρία έχουν την υπομονή να την αναμένουν οι κρυμμένοι οπαδοί του αυταρχισμού και της ανελευθερίας.
Συμπληρώνονται σήμερα 48 ολόκληρα χρόνια από την πτώση της απριλιανής χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα το 1974 και από την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Η ελληνική δημοκρατία της Μεταπολίτευσης δοκιμάστηκε στην εναλλαγή των κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία και στη διαχείριση κρίσιμων αποφάσεων επιδεικνύοντας ανθεκτικότητα και θεσμική εδραίωση. Παρότι εδραιώθηκε θεσμικά, δεν έλλειψαν οι κλυδωνισμοί που άφησαν περιθώρια στην εμφάνιση δυνάμεων που έχουν τη διάθεση να υπονομεύσουν, ακόμη και να ανατρέψουν το θεσμικό κέλυφος της δημοκρατίας. Η ελληνική δημοκρατία έχει ρίζες, όμως δεν είναι άτρωτη, ιδίως αφότου η πολιτική εμπιστοσύνη έχει περιοριστεί και η δημοκρατία έχει ρουτινοποιηθεί, δίνοντας περισσότερο αφορμή για έκφραση παραπόνων εκ μέρους των πολιτών παρά για διατύπωση πολιτικού οράματος εκ μέρους των κυβερνώντων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
