Ο γιατρός Λη είχε μείνει πάλι άυπνος. Δεν το χωρούσε το μυαλό του. Τον βασάνιζε η αμφιβολία. Ενιωθε πως εκείνη η πρώτη αναλαμπή, η πρώτη σκέψη που ήρθε και τάραξε την ήρεμη ζωή του, είχε γίνει κάτι σαν χιονοστιβάδα. Μια συνειρμική χιονοστιβάδα, μια αλυσιδωτή χημική αντίδραση που απλώθηκε και πλημύρισε και το τελευταίο εγκεφαλικό του κύτταρο. Ενα μείγμα εκρηκτικό που σκάει πρώτα μέσα σου και που ωστόσο μ’ έναν τρόπο μαγικό βάζει τις σκέψεις σου σε τάξη, σε μια ιεραρχημένη τάξη.
Πού να το πει; Πού να το μοιραστεί; Πώς να σιγουρευτεί; Ηπιε τον πρωινό του καφέ στο μπαλκόνι σιωπηλός, απόμακρος. Σήμερα ήταν η μέρα της απόφασης. Ναι, έπρεπε να το πει. Επρεπε να πει πως είχε αντιληφθεί κάτι παράξενο, κάτι δυνητικά τρομακτικό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
